DE DAGEN BEGINNEN ALWEER TE LENGEN.
Als er me eens iets te binnen schiet
dat leuk of zinvol om te onthouden
lijkt, durf ik het wel eens opschrijven.
Zo heb ik eens genoteerd: Een opti
mist is iemand die op Eerste
Kerstdag opmerkt dat de dagen
alweer aan het lengen zijn. Nog
optimistischer kan niet, dacht ik, maar
ik had buiten Els, ik ben haar man,
gerekend. Die zei zomaar terloops
toen ze in de tweede week van
december na het ontbijt de gordijnen
openschoof: 'Over een dag of tien
beginnen de dagen alweer te lengen.'
Ik werd er een beetje door verrast,
maar het was wel de aanleiding om in
de tuin eens wat aandachtiger dan
anders rond te kijken. Verdraaid! De
kamperfoelie loopt al uit. De blaadjes
zij weliswaar maar enkele millimeters
groot, maar het zijn wel blaadjes en al
weer nieuwe en de oude zijn nog maar
pas door de wind alle kanten
opgewaaid. Mocht het echt gaan
vriezen, dan zullen ze daar niet van
opknappen, maar deze heester heeft
kennelijk zoveel knoppen in reserve,
dat er best eens wat mogen sneu
velen. Eenmaal de winter echt voorbij,
haalt hij zijn schade heus wel weer in.
Voor de klimop zijn bladeren geen
probleem: hij verliest ze nooit. Dat wil
zeggen: hij verliest ze nooit allemaal
tegelijk. Net als coniferen, die ook
eeuwig groen lijken, maar wel degelijk
periodiek naalden verliezen (een
dennenbos ligt er immers vol mee)
'ruit' de klimop ook. Maar wat hem half
december zo aantrekkelijk maakt: hij
staat volop in bloei. Hij draagt zowel
bloemen als nog niet rijpe vruchten.
door George Sponselee
De bloemen staan in licht bolvormige
schermen. Vooral de meeldraden val
len op. Zij zijn wat gelig van kleur en
groeien wat uitstaande op het groene
vruchtbeginsel. Eenmaal rijp kleuren
de bessen zwart.
Ook de eik draagt zijn blad nog,
weliswaar verdord, maar het zit er nog
aan. Onze meest algemene eik is de
zomereik, die met de hele korte
bladstelen, maar ook de wintereik
komt hier voor. Die zijn bladeren zijn
wat langer gesteeld. De namen die
deze twee soorten dragen, zou betrek
king hebben op het al of niet verliezen
van het blad in de winter. De wintereik
zou zijn bladeren (of toch heel veel
ervan) de hele winter door behouden
en de zomereik niet. Een mooi
verhaal, maar het klopt niet: beide
soorten behouden vaak hun bladeren
tot in het voorjaar, niet zozeer de
bomen, maar wel als het hakhout
betreft. Let wel, het zijn wel degelijk
twee soorten en het is leuk verzonnen
natuurlijk die namen zomer- en winter
eik, maar het ligt echt helemaal
anders.
Er was eens een man die een grote
schuld moest aflossen, maar omdat hij
geen cent bezat, dreigden zijn
schuldeisers hem te doden. Hij
wendde zich tot de duivel, die was
inderdaad bereid hem te helpen, maar
natuurlijk niet voor niets: de man
moest hem zijn ziel beloven. 'Daar kan
ik mee leven,' zei hij, 'maar nu nog
niet, pas als alle bomen kaal zijn'.
Zoveel tijd gunde de duivel hem nog
