A
D
c de grens van land en water en zijn zeer
c 'oelig voor verdroging. Het waterschap kan
.is veel betekenen middels waterconservering
peilverhoging. Daarnaast moet versnippering
i de leefgebieden worden voorkomen en waar
ogelijk hersteld. Landinrichting kan allerlei
t topen verwezenlijken en verbindingszones tot
and brengen. Ook parti-culieren kunnen een
entje bijdragen, door bijvoorbeeld de eigen
Boomkikkervriendelijk in te richten. Vooral
ndom Retranchement en Aardenburg blijken
mers de particuliere tui-nen belangrijk te zijn
zomer- en winterver-blijfplaats. Er is wel een
rankje hoop. De Stichting Landschapsbeheer
aeland is eind '97 begonnen met de uitwerking
m een speciaal amfibieeën-project in Zeeuws-
aanderen. Binnen 2 jaar tijd is het de bedoel-
zo'n 3 a 400 biotopen te herstellen of aan te
ggen.
dan, zo tegen half vier in de middag, kwam
in Wolkers tevoorschijn en het was Theo ge
rest die dat voor elkaar had gekregen. Jaren
eden weeral had Jan in een verhaal in de
kskrant uit de doeken gedaan wat zijn favo-
:e diersoorten waren en, zoals gemeld, stond
Boomkikker op nummer één. Komt nog wel
ns van pas had Theo gedacht en hij had al die
ren het krantenknipsel bewaard. Inderdaad,
t kwam van pas en het gezelschap werd eerst
rakteerd op het sprookje van de wolf en de
rnaal, waarbij een pot mayonaise een zeer
angrijke rol speelde. Moraal van dit verhaal:
nooit uit de kleren bij iemand die een pot
ayonaie bij zich heeft!
aar toen, waar komt toch die fascinatie van-
aan die Wolkers heeft voor het kruipend
adierte des aardbodems? Zoals zo vaak
itstaat de kiem daarvoor in de prille jeugd. De
nge Wolkers had in 1935 een boek gekregen:
newateraquaria en terraria, met daarin een
achitge plaat van de Smaragdhagedis. Wol-
ars kon er zijn ogen niet vanaf houden. Zijn
oer noemde het beest dan ook spottend 'de
macht-hagedis'. Ook rugstreeppadden en land-
kvorschen werden beschreven, maar het
looist van allemaal was de Boomkikker, zo
roen als eendekroos. Heel zijn leven lang was
e fascinatie gebleven. Rondom zijn woning op
'exel zitten er kikkers en padden genoeg, maar
at zijn 'alleen maar' Rugstreeppadden of
eikikkers. Een echte Boomkikker in levende
lijve was altijd nog een grote wens van Jan. Hier
en nu moest het dan gebeuren, in Aardenburg,
de kikkerstad.
s'Avonds laat (het was na de voetbalwedstrijd
Nederland - België) vertrokken we naar een van
de mooiste plekjes in de buurt. In het pikke
donker, en in de stromende regen want het
kwam met bakken tegelijk uit de hemel. Het
wordt niets dachten we allemaal, maar met dit
gezelschap op stap op dit tijdsstip van de nacht
is in ieder geval een belevenis die niemand wilt
missen. Hup, het soppige weiland in. De koeien
lopen nieuwsgierig en soms een beetje op
dringerig rond ons heen. Een tiental parapluus
en slechts één fatsoendelijke zaklamp loodsen
ons naar de put waar volgens Theo de beste
kwakers zitten. En inderdaad, ze stellen ons niet
teleur! Er zitten een paar gifgroene Boomkikkers
luid te kwaken: kèk kèk kèk kèk kèk en iedereen
is meer dan verrukt. We kunnen er zelfs even
tjes een pakken, die moet er aan geloven en
wordt 'geofferd' voor dit bijzondere moment. Jan
geeft hem hardstochtelijk een kus, de
Boomkikker denkt er het zijne van, blijft gewoon
een Boomkikker en gaat even later vertwijfeld
terug het water in. 's Middags had Wolkers zijn
verhaal geëindigd met de woorden: "er zijn maar
weinig manieren om gelukkig te zijn, dit is er een
van".
Inderdaad.
25
