4 DE PASSIE VAN ZOMER BRUIJN Door: Monique Bestman Uit: Zoogdier, sept. '99 Voor de vleermuisliefhebbers is amateur- bioloog Zomer Bruijn een bekende persoon. Hij baarde opzien door als eerste prachtige gedetailleerde foto's te maken van jagende vleermuizen. Met zijn baan voor halve dagen als assistent in een creatief centrum, heeft hij voldoende geld om in zijn levensonder houd te voorzien. De rest van de tijd be steedt hij aan zijn vleermuizen- en uilenpas sie. Wat doe je in het dagelijks leven? Ik ben amateur-bioloog, een autodidact als het ware. Ik werk bij een creatief centrum in Amers foort, zo'n groot gebouw waar allerlei cursussen gegeven worden. Daar dwarrel ik dan rond om her en der te assisteren. Ik beschouw het voornamelijk als bron van in komsten, het heeft helemaal niets met mijn lief hebberij te maken. Ik werk halve dagen, zodat ik de rest van de tijd aan mijn liefhebberijen kan besteden. Hoe kom je aan je interesse voor de natuur en voor vleermuizen in het bijzonder? Ik heb thuis een prima leerschool gehad. Mijn ouders hadden een dikke twintig jaar een roof vogelasiel. Daar hebben we alle Nederlandse roofvogels gehad, inclusief de visarend en de oehoe. Ook vossen en een das hebben bij ons rondgelopen. Als je mijn hele leven bekijkt, heb ik het grootste deel van de inheemse fauna wel in handen gehad. Van jongs af aan - ik was acht toen ik met vogels begon - ben ik met mijn vader meegegaan om naar vogel te kijken. Als je langere tijd naar vogels kijkt, raak je vanzelf geïnteresseerd in roofvogels. Uilen zijn roofvo gels die Is nachts opereren en als je maar vaak genoeg met uilen bezig bent, kom je vanzelf eens bij een boom waar piepgeluiden uit ko men. Zo ben ik bij de vleermuizen terechtgeko men. Deze zoogdieren zijn wat aanhankelijker dan vogels. Een vleermuis vindt het vaak prettig als je aan hem zit te frummelen; het zijn im mers sociale dieren, waar je gemakkelijk gene genheid voor kunt voelen. Ik heb eens twee maanden met een jong vleermuisje in een knik kerzakje onder mijn trui rondgelopen. Met een pipetje gaf ik hem te drinken. Toen hij groter werd voerde ik hem darren: mannelijke honing bijen die niet kunnen steken. Ik was een keer in een Chinees restaurant met die vleermuis. Er zat iets fout e het diertje begon flink te piepen, wat natuurlijk de aandacht trok van de restau ranthouder. Toen moest ik hem wel één en an der uitleggen. Tot mijn verbazing wilden ze het vleermuisje graag hebben, waarom was me niet duidelijk. Ik mocht er zelfs gratis eten. Later hoorde ik dat in China vleermuizen geassoci eerd worden met voorspoed geluk, terwijl wij ze juist allerlei negatieve dingen toedichten. Uitein delijk heb ik het diertje losgelaten in Oud- Naarden, een bosgebied tegen de IJsselmeer- kust. 'Aha-Erlebnis' Hoe kwam je op het idee om vleermuizen te fo tograferen? Fotograferen deed ik al heel lang, maar ik heb wél eens een heel sterke stimulans gehad. Ik was toen achter hotel Den Treek, hier in de buurt. Daar is een vijver en aan de rand ervan stond een eik, waarvan twee takken vlak boven het water hangen. Toen ik zag dat enkele water vleermuizen soms tussen die twee takken door vlogen om onder de boom te foerageren, be greep ik als fotograaf dat hier een optimale kans lag om vliegende watervleermuizen te fo tograferen. Ik hoefde immers alleen maar af te drukken op het moment dat ze tussen die twee takken doorvlogen. Daar heb ik dan ook een he leboel foto's van gemaakt, maar daar bleek vrij wel nooit een vleermuis op staan. Dit kwam doordat wanneer e een vleermuis in de zoeker verscheen en ik afdrukte, hij door de grote vliegsnelheid alweer uit beeld verdwenen was op het moment dat de flitser afging. In feite moest ik dus afdrukken als de vleermuis nog zo'n halve meter moest vliegen voordat hij in beeld zou verschijnen. Dus daarna ging het lukken? 13

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 2000 | | pagina 13