Monumentale Gladde iepen verdwenen Dat de iepenziekte nog steeds flink huis houdt onder deze prachtige boomsoort is een bekend gegeven, leder jaar opnieuw sneuvelen in Oost Zeeuws Vlaanderen duizenden bomen, waaron der helaas ook nog steeds monumentale exem plaren. De inheemse soort iep, dat wil zeggen de soort die hier van nature thuis hoort is de Gladde iep, soms ook wel Veldiep genoemd. Deze soort is hier talrijk. Je treft hem in allerlei soorten bosjes en beplantingen, vooral in de kleigebieden. Deze boom heeft het vermogen in zich, om uit te groeien tot een boom met formi dabele afmetingen. Op dit moment is het zo dat alle monumentale Gladde iepen door de iepenziekte zijn getroffen, en dus dood of al verdwenen zijn. De laatste exemplaren stonden bijvoorbeeld in het wandel- Door: Lucien Call< bos Hof ter Zande te Kloosterzande, de Val bi de Griete en aan de Beoosteblijsestraatweg t( Axel. Daarmee is de soort op zich nog niet ver dwenen. Want als jonge boom is de soort zoals gezegd, nog steeds talrijk. Maar van zodra de bomen wat groter worden, wordt de besmet tingskans steeds hoger, en de een na de andei valt weg. Doordat er steeds weer jonge takken vaak als worteluitlopers, doorgroeien is er wei nig kans op dat de gladde iep als soort hele maal gaat verdwijnen. Het verdwijnen van de monumentale gladde ie pen, een boomsoort die hier van nature altijd zo'n grote rol heeft gespeeld, is natuurlijk een triest gegeven. Wie nu wil zien hoe een vol groeide inheemse iep eruit ziet, moet daarvoor een heel stuk reizen. Gelukkig is het zo dat er nog wel een paar an dere soorten iepen zijn. waarvan er nog een aantal monumentale exemplaren overgebleven zijn. Het betreft echter steeds onnatuurlijke kweekvarianten. Dat behoeft enige uitleg. Naast de Gladde iep is er de Ruwe iep die in Oost Ne derland en bijvoorbeeld in de Ardennen in heems is. Deze twee soorten zijn met elkaar ge- kruisd en de hybride tussenvormen worden de Hollandse iepen genoemd. Daarvan zijn er weer een aantal gekloond. Zoals de Belgica, Groene- veld, Vegeta en Commelin. Al deze vier soorten zijn in Oost Zeeuws Vlaanderen veel aange plant. Overigens moet je wel een bomenkenner zijn om deze iepen soorten uit elkaar te kunnen houden, zoveel als ze op elkaar lijken. Vooral de Belgica kan een boom met reusachtige af metingen worden. Ze is bekend van dijk- en wegbeplantingen en ze heeft vele generaties lang het landschap gedomineerd. Helaas neemt ook het aantal monumentale bomen onder de Hollandse iepen steeds verder af. Gelukkig doen beheerders nog steeds hun best om ten minste een aantal van deze giganten voor het landschap te behouden. Het valt te hopen dat hun inspanningen beloond worden. Al zou er dan uiteindelijk slechts een beperkt aantal over blijven. 12

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 2000 | | pagina 14