w A maar eens zo'n gast in bedwang te houden. Wanneer de knotwilgen bijvoorbeeld door het veel te hoge waterpeil in het weiland onbereikbaar zijn, mag dat volgens Heer X geen rol spelen. Helaas is de werkdrift niet altijd evenredig aan een fijnbesnaarde behendigheid. En dus gaat onze ijverige X helemaal kopje onder. En dat week na week. Na enkele weken werd het zo gek, dat X zelfs al een stapeltje droge reserve-broeken mee naar het werk nam. Talloos zijn de anekdotes. Zoals bij die familie bij Koewacht. Die dag dat we tussen de middag een soepje geserveerd kregen. Waarop de helft van de ploeg de volgende nacht al kotsend doorbracht. We waren daar aan het wilgen knotten. Wilgen zoals Hennie ze graag ziet. Gigantische bomen met reusachtige takken daarop. Het project was bijna klaar. Maar nu stond daar nog zo'n boom, net aan de andere kant van het prikkeldraad, waarschijnlijk bij de buren. Deze wilg was nog dikker als de anderen... Goed, de uitdaging was daar en Hennie kon zijn hormonen weer eens niet in bedwang houden. Al snel donderden de gigastammen in het rond. En jawel hoor, daar kwam de boze buurman al aangesneld. Dat is mijn boom, gevolgd door een heel arsenaal aan scheldtirades. Of het verhaal van de deur. We waren bij Bure Suus op Hoek. Er moesten wilgenpoten geplas worden. Er zat daar een ongehoorde hoeveelheid puin in de grond. Al gravende stuitte Heer X zelfs op een hele deur. horizontaal in de grond liggend. Om nu dat hele ding uit te graven vond zelfs X wat te ver gaan. Dan maar de poot bovenop die deur geplant. Er terwijl de deur langzaam weg rot groeit de wilg ogenschijnlijk probleemloos op. Hennie draait al heel wat jaartjes mee in hei vrijwilligerswerk. Toen ikzelf nog maar een kleir ventje was, had De Steltkluut al een knotgroep. We spreken dan over 35 jaar geleden! In een illustere groep bestaande uit o.a. Adrie Klaassen, De broertjes Maas, "De Reus" en de talrijke broertjes Calle, heeft Hennie jarenlang de kar getrokken. Ik herinner me Hennie uit die tijd als een reusachtige sterke vent en stille maar enorm harde werker. Nu na 35 jaar vinden we hem terug in de doordeweekse VLP. Nog steeds een dag in de week, tussen alle drukke bezigheden door. Nog steeds diezelfde niet aflatende inzet. De jaartjes beginnen wat te tellen, maar over pauzes en andere flauwekul moet je nog steeds niet bij hem aankomen. EVEN BIJBOMEN Door: Hans van Hage, kritisch natuurliefhebber Voorafje: Laatst vertelde een verstandig iemand dat wanneer je een boze brief schrijft dat het verstandig is om hem, nadat hij af is, even opzij te leggen. Dan weer door te lezen en een en ander te veranderen. De stukjes die u van mij in de Steltkluut leest zijn ook zo tot stand gekomen. Er is dan ook altijd een verstandig persoon die het nog even "doorleest". Nadat ze het volgende stukje doorlas zij ze: "dit kan echt niet". "Je taalgebruik slaat deze keer alles". Ze had gelijk. Toch wil ik het niet veranderen. Ik zet er wel een piepje overheen. Deze keer ben ik namelijk echt boos. De fijngevoelige onder u wil ik echter niet kwetsen. Onvermogen? Misschien wel. Oordeel zelf. Waar de puntjes staan mag u zelf iets invullen! Ik heb mijzelf op deze plaats vaak verwonderd over de kronkelpaden die overheden bewandelen. Ga op dit moment maar eens wandelen in de noordelijke Braakmanbossen: het onvermijdelijke is gebeurd. Ze zijn begonnen met de aanleg van de containeroverslag. Een paar jaar geleden vonden er nog brain stormsessies plaats: je mocht als inwoner van het gebied meepraten over de "inrichting". Op een van de "meepraatsessies" werd terloops de containeroverslag genoemd. Een ieder daar was stom van verbazing: het leek wel of het in kannen en kruiken was. Dat was het ook. Maar, we mochten meepraten. Er werd bijvoorbeeld geopperd dat de containers niet hoger dan driehoog gestapeld zouden worden. Ik dacht

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 2001 | | pagina 8