AFSCHEID VAN DE BRAAKMAN Door Peter Maas Afgelopen winter is het noordelijk deel van de Braakman opnieuw ingericht. Het vertrouwde Braakmanbos is grotendeels gekapt en heeft plaatsgemaakt voor andersoortige natuur. Openheid, waterpartijen, schrale zandvlakten, dat is het nieuwe beeld. Bomen passen niet in dat beeld. Waardevolle natuur erbij maar een bos minder. Enkele weken voor de kettingza gen en bulldozers zonder compassie tekeer zullen gaan, struin ik voor een laatste keer door het bos. Bij wijze van afscheid. 14 augustus 2006. Bij aankomst is er helemaal niemand in het bos. Twijfel: rechtsom het oude vertrouwde pad op dat ik zo vaak heb vermeden omdat het lang duurt voor het een beetje spannend wordt. Linksom langs de buitenkant? Maar dat heb ik nooit mooi gevonden. Of toch binnen door, over dat betrekkelijk nieuwe pad, waar ooit een houtsnip vlak voor mijn voeten op vloog. De populieren ruiken door de droogte naar de herfst. Het struweel langs de kant van de weg is al verdwenen. Was dit niet het plekje waar we in 1972 voor het eerst een groenling za gen? Lucien en ik hadden Cees Riemslag weten te strikken voor een privé rondleiding. Ik kan me het avontuur nog letterlijk voor de geest halen, hoe we gelopen hebben, wat we gezien en gehoord hebben, hoe Cees ons gaandeweg steeds meer verstrikte in wat ons nooit meer los zou laten. Wat is de eerste vogel die ik hier nu hoor? Een lang recht pad voor me; verkeerde stre pen van het LAW. Een koolmees roept, pim pelmees en staartmees. Zou ik ze kunnen waarschuwen voor de komende teloorgang van het bos? Winterkoning en natuurlijk vliegt er een houtduif op. We voelden ons ongemak kelijk toen we ooit voor het eerst zomaar langs de slagboom heen fietsten. Maar we hadden het Cees zelf toch ook zien doen? Wilde eend, meerkoet. 17

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 2007 | | pagina 19