AFSCHEID VAN DE BRAAKMAN
Door Peter Maas
Afgelopen winter is het noordelijk deel van de
Braakman opnieuw ingericht. Het vertrouwde
Braakmanbos is grotendeels gekapt en heeft
plaatsgemaakt voor andersoortige natuur.
Openheid, waterpartijen, schrale zandvlakten,
dat is het nieuwe beeld. Bomen passen niet in
dat beeld. Waardevolle natuur erbij maar een
bos minder. Enkele weken voor de kettingza
gen en bulldozers zonder compassie tekeer
zullen gaan, struin ik voor een laatste keer
door het bos. Bij wijze van afscheid.
14 augustus 2006.
Bij aankomst is er helemaal niemand in het
bos. Twijfel: rechtsom het oude vertrouwde
pad op dat ik zo vaak heb vermeden omdat
het lang duurt voor het een beetje spannend
wordt. Linksom langs de buitenkant? Maar dat
heb ik nooit mooi gevonden. Of toch binnen
door, over dat betrekkelijk nieuwe pad, waar
ooit een houtsnip vlak voor mijn voeten op
vloog.
De populieren ruiken door de droogte naar de
herfst. Het struweel langs de kant van de weg
is al verdwenen. Was dit niet het plekje waar
we in 1972 voor het eerst een groenling za
gen? Lucien en ik hadden Cees Riemslag
weten te strikken voor een privé rondleiding.
Ik kan me het avontuur nog letterlijk voor de
geest halen, hoe we gelopen hebben, wat we
gezien en gehoord hebben, hoe Cees ons
gaandeweg steeds meer verstrikte in wat ons
nooit meer los zou laten.
Wat is de eerste vogel die ik hier nu hoor?
Een lang recht pad voor me; verkeerde stre
pen van het LAW. Een koolmees roept, pim
pelmees en staartmees. Zou ik ze kunnen
waarschuwen voor de komende teloorgang
van het bos? Winterkoning en natuurlijk vliegt
er een houtduif op. We voelden ons ongemak
kelijk toen we ooit voor het eerst zomaar
langs de slagboom heen fietsten. Maar we
hadden het Cees zelf toch ook zien doen?
Wilde eend, meerkoet.
17