1
de tuin werd uiteraard een nestkast voor de
torenvalk gehangen. Zo kon Geert vanuit zijn
kamer zijn geliefde vogel op het nest zien
zitten. Ook in Koewacht werd het al gauw een
gastvrije plek, waar we regelmatig op de koffie
gingen. Want uiteraard, die wilgen moesten
nodig eens worden geknot. Nog weer wat
jaartjes verder waren we zelf begeleiders van
de jeugdgroep geworden en kwamen we
haast iedere winter een dag bij Geert werken.
Het maakte dan niet uit hoeveel kinderen er
waren, iedereen vond in zijn huiskamer altijd
een plekje. We telden een keer zelfs 33 kinde
ren en een handvol begeleiders. En iedereen
had wat warms te drinken! Zoon Jaap-Willem
nam intussen geruisloos de catering van
Geert over. Geert genoot dan intens van al
die natuurkinderen. Vooral als er bij waren die
net als hijzelf ook muziek maakten.
We herinneren ons het 50jarig jubileumfeest
van De Steltkluut op het erf van de familie
Verbrugge op Hengstdijk. Het was een heerlij
ke zonnige middag en vele oude bekenden
vonden elkaar weer terug in de boomgaard.
Geert was daar een stralend middelpunt, al
spelend op zijn accordeon. Het zou Geerts
laatste optreden worden in Steltkluut verband.
Enkele dagen erna werd hij getroffen door
een hersenbloeding. Nog één keer ben ik bij
hem op bezoek geweest daar in het verzor
gingstehuis. De uitgestoken hand kreeg ik niet
meer terug. Praten ging eigenlijk niet meer.
Maar met een indringende vasthoudendheid
probeerde Geert iets duidelijk te maken. Die
ene man, waarvan hij de naam niet meer kon
terughalen. Het ging over zijn grote vriend
Jaap, met wie hij zoveel zaterdagen in die
natuur had gewerkt. Hij wilde vertellen over al
die kreken, vogels en knotbomen. De woor
den kwamen niet meer.Geert, we zullen je
erg missen.
21
