Kees Riemslag, een man die inspireerde. Sommige beelden zitten voor altijd in je geheugen. Zoals Kees aan kwam fietsen op die winter morgen in de Braakman. Ik kan de aantekeningen van toen er nog zo bijpakken. Het was de maandagochtend 14 februari 1972. We hadden hem brutaalweg opgebeld om te vragen of hij ons mee wilde nemen op een van zijn tochten door het bos. Eerder hadden we hem horen vertellen over de Braakman tijdens een lezing in het oude Julianaziekenhuis in Terneuzen met de meest fantastische dia's. We namen het pad langs de Westgeul. Er waren sijsjes die zich tegoed deden aan de zaden van de zwarte els. De hazelaar bloeide en een zwarte ruiter vloog op. Kees imiteer de de roep feilloos en het was alsof die twee even de laatste nieuwtjes uitwisselden. Al die jaren daarna kwamen we hem zo vaak tegen in het bos of langs de Westgeul. Hij vertelde dan over de ijsvogel en dat hij nu nóg mooiere dia's had kunnen maken. We konden het nauwelijks geloven. Kees was een man die inspireerde. De laatste jaren zijn er heel wat bomen gekapt in het Braakmanbos. Maar zonder deze woudreus heeft het bos iets van zichzelf verloren. Peter Maas 22

Tijdschriftenbank Zeeland

de Steltkluut | 2008 | | pagina 24