Bea en Bo zijn verliefd
C»
Vanuit ons huis hebben we een mooi zicht
op enkele tuinen van de buren. Hier zijn
vaak veel vogels aanwezig, zodat we vanuit
de huiskamer alle gewoontes van die dieren
kunnen bestuderen. Wat wil een mens nog
meer?
Een van de vogelsoorten die talrijk aanwezig
is, is de houtduif. Als je die dieren elke dag
weer ziet, ga je op den duur de individuen
een beetje herkennen. Een paartje houtduiven
was kennelijk zo'n beetje de baas over alle
andere duiven. En ze waren een hele zomer
lang hartstikke verliefd op elkaar. We hebben
ze Bea en Bo genoemd.
In het voorjaar waren ze zelfs nog meer verliefd
dan anders. En iedereen mocht dat weten
ook. Want ze vreeën heel wat af, iedere dag
opnieuw en soms wel een keer of 5 achter
elkaar! Copuleren of paren heet dat met
nette woorden. Ze schaamden zich er niks
voor. Ze deden het zelfs meestal op de balus
trade van het balkon van de buurtjes, zodat
iedereen het goed kon zien.
Ze bouwden een nest en kregen twee jongen.
Maar het gekke is dat ze maar door bleven
gaan met paren, terwijl dat voor de vorming
van eieren toch niet meer nodig was. Heel
geleerde vogelkenners zullen wel beweren
dat deze dieren dat doen om de band tussen
hen goed te houden, want ze moeten na
tuurlijk hard samenwerken om het kroost
grocttte krijgen. Maar volgens mij doen ze
het vooral voorde lol.
Ons dochtertje Elisa had het meestal als eerste
in de gaten datde duiven'het' gingen doen.
Ze rende dan opgewonden door het huis en
riep iedereen erbij. Met de verrekijkers en
fototoestellen konden we alle details vast
leggen. Zoals het voorspel. De duiven gaan
niet zomaar paren, nee ze gaan eerst uitgebreid
knuffelen. We begrijpen nu waar het woord
'tortelduifjes' vandaan komt. Eerst gaan ze
een tijdje naar elkaar kijken, en steeds dichter
bij elkaar zitten. Het heertje zet daarbij af en
toe een flink dikke borst op. Dan beginnen
ze elkaar voorzichtig in de veren pikken in
de nek en rond de kop. Dat kan best lang
duren. Als ze er blijkbaar klaar voor zijn, buigt
het vrouwtje zich voorover zodat meneertje
er bovenop kan springen. De paring zelf duurt
maar een paar seconden. Het naspel stelt
weinig voor. Nog even naar elkaar kijken,
veren uitschudden en weer netjes ordenen
en wegvliegen maar.
In de loop van de zomer werd de verliefdheid
toch wat minder. Er werd minder vaak gepaard
en vooral Bo leek er niet meer zoveel zin in
te hebben. Bea moest hem meestal flink
aansporen. Dat deed ze door steeds maar
voor hem te bukken en als hij dan niet in actie
kwam, pikte ze hem nog wat extra in zijn
nek en boog dan weer voorover. In augustus
was het echt afgelopen met de liefde. En nu
maar hopen dat met het warme voorjaarsweer
de lentekriebels weer toeslaan...
Lucien Calle
