Papa
Verhaal
speciaal.
Van'- Toon Hagenaar
Mart en Anouk spelen buiten in de tuin.
'Ik wil niet meer,' zegt Anouk.
Mart probeert haar over te halen.
Maar Anouk wil niet meer voetballen.
Nu moeten ze iets anders bedenken.
Tikkertje met z'n tweeën is niet leuk.
Dat hebben ze weieens geprobeerd.
Iets raden zijn ze ook snel beu.
'Ik ben papa geworden,' zegt Mart opeens.
Anouk schrikt. 'O,' zegt ze wat beteuterd.
Ze vindt het helemaal niet leuk. Ze is een beetje jaloers.
Hoe kan dat nou?
'Dat kan helemaal niet,' zegt ze.
Haar stem klinkt niet lief meer.
'Ja hoor,' houdt Mart vol. 'Dat kan wel!'
Anouk begrijpt het niet. Maar ze is wel nieuwsgierig.
Hoe kan Mart nu papa zijn?
'Je bent nog te klein om papa te worden,' zegt ze.
Mart schudt zijn hoofd.
'Nee hoor. Ik ben al hee-eel groot.'
'Maar...' begint Anouk. 'Hoe kan dat dan?'
'Tja...' zegt Mart raadselachtig.
Hij kijkt naar Anouk. Hij ziet haar grote ogen.
Hij wacht nog even met iets te zeggen.
Dan zegt hij: 'Wil je mijn kleintjes zien?'
Anouk zegt niets meer.
Ze knikt wel, maar ze gelooft hem niet.
'Kom,' zegt Mart.
Hij loopt de tuin uit. Hij steekt de straat over.
Ze lopen een tijdje door.
Anouk begint ineens te lachen.
'Wat is er?' vraagt Mart.
'Je maakt een grapje. Je bent helemaal geen papa.
Je loopt snel weg om mij moe te maken.'
'Nee hoor,' zegt Mart.
'Ik laat je zo mijn kinderen zien.'
Anouk heeft het niet meer.
Ze blijft stil staan. Ze wil niet meer wachten.
Maar Mart stopt niet. Hij kijkt ook niet meer om.
'Wacht!' roept Anouk.
Maar Mart wacht niet.
Snel loopt Anouk achter hem aan.
Dan ziet ze waar Mart naartoe loopt.
Hij loopt naar de kreek.
Foto: Toon Hagenaar
'Waar zijn ze dan?'
Haar stem klinkt ongelovig.
Mart doet niets. Hij roept alleen maar.
Een paar jonge eendjes zwemmen naar de kant.
Mart loopt door.
Nu ziet Anouk het ook. De eendjes volgen Mart.
'Kijk,' zegt hij. 'Dit zijn mijn kinderen.'
Nu begrijpt Anouk het. Ineens is ze niet meer jaloers.
Mart loopt verder.
Zeven, nee acht eendjes volgen hem.
Wanneer hij stopt, stoppen zij ook.
Anouk vindt het prachtig.
'Doen ze dit bij mij ook?' vraagt ze.
'Probeer maar,' zegt Mart.
Hij staat stil. Anouk loopt weg.
De eendjes blijven bij Mart zitten.
'Je moet ze roepen,' zegt hij.
Anouk roept. Ze doen helemaal niets.
Ze zitten lui tegen de schoenen van Mart.
Net of hij papa eend is.
'Weet je,' zegt Mart. 'Jonge eendjes volgen het eerste
wat zij zien.'
'Maar dat kan niet,' lacht Anouk.
'Toch is het zo.'
"Dus jij stond bij het nest, toen de eieren uitkwamen!'
'Nee,' zegt Mart.
'Zie je wel dat het niet klopt.'
Daar had Mart nog niet aan gedacht.
'Toch is het zo,' zegt hij nog een keer. 'Alleen zijn deze
Deze eendjes zijn verliefd op mijn schoenen.'
Anouk moet heel hard lachen.
'Kom!' zegt Mart.
Anouk loopt naar hem toe. Mart geeft haar een hand.
Samen lopen ze verder.
De eendjes lopen achter hen aan.
'Kijk,' zegt Mart. 'Nu zijn wij de ouders.'
Anouk straalt.
Mart weet voor alles een oplossing.
Wat een knappe papa is hij toch.
't stekkertje zomer 2016
