Pfscheid van Karei Kquuj
Afscheid van Karei Kauw
Van: Lucien Calle
Sinds een paar maanden huppelen er twee vrolijke
konijntjes door onze tuin. We hebben een stukje afge
spannen, waar ze lekker kunnen rennen en naar harten-
lust kunnen graven. Onze beide dochters genieten elke
dag van die tamme diertjes. De beestjes hadden voor
dien altijd in een klein kooitje gezeten en konden ineens
genieten van de vrije ruimte. Toen we ze in hun nieuwe
ren vrijlieten begonnen ze direct te graven. Eigenlijk
is dat heel opvallend. Waarschijnlijk hadden deze twee
konijnen nog nooit de kans gehad om ook maar ergens
te graven. En dan binnen een minuut waren ze vertrok
ken... We zagen dat ze daarbij steeds ook aan allerlei
worteltjes begonnen te knagen. Al snel zaten ze zo diep
in de grond dat we de tunneltjes dicht langs het hekje
regelmatig wat dicht hebben gedaan. Overdag stond
hun hokje altijd open, maar 's avonds doen we ze in het
nachthokje, je weet maar nooit of er een keer een hon
gerige vos langskomt...
Toen we op een avond het hokje wilden sluiten zagen we
tot onze verbazing dat er een kauw in zat. Die vogel had
wat moeite met vliegen en leek wel ziek. De konijntjes
besnuffelden de nieuwe gast voorzichtig en na een korte
kennismaking vonden ze het blijkbaar wel best. We
gaven de nieuwe vogel ook maar een beetje eten. De vol
gende ochtend het hok weer open gezet, de konijntjes
en de kauw gingen een luchtje scheppen. Onze dochters
waren supergelukkig met het nieuw huisdier, al liet die
zich niet knuffelen. Hij had prachtige blauwe ogen. Ze
noemden hem Karei Kauw.
De vliegprestaties van Karei namen helaas snel verder
af. Hij kon nog net naar de rand van de ren vliegen om
erop te gaan zitten. De vogel was duidelijk flink ziek.
Alles leek erop te duiden dat hij het harde leven buiten
niet meer goed aankon en in de beschutting van het hok
probeerde te overleven. We dachten dat Karei een
beetje albino was, omdat hij op verschillende plekken
grijze veren had.
Onze dochters waren al snel erg gehecht aan Karei en
ze drongen erop aan om met de vogel naar de dieren
arts te gaan. En hoewel het zaterdag was konden we bij
de dierenartsenpraktijk in Hengstdijk terecht. Daar
werden we vriendelijk ontvangen en kregen we ook wat
uitleg. Karei kreeg een antibiotica spuitje en ook een
ontwormingsmiddel (als ik me dat goed herinner). Dat
vond het beest niet prettig want opeens begon hij te
spartelen en pikte flink in mijn vinger. De dierenarts
vertelde dat de grijze veren door de ouderdom kwamen.
Terug thuis bleef Karei de rest van de dag in het hokje
zitten, helemaal niks geen energie meer om te vliegen,
's Avonds hadden we nog een stukje van het hok voor
hem apart gemaakt, zodat hij ongestoord kon slapen.
De volgende morgen lag het dier tot groot verdriet van
onze dochters toch dood in het hok. We gaan er vanuit
dat hij van ouderdom gestorven is.
We wilden Karei samen met de kinderen begraven. We
legden Karei op het gazon en gingen een mooi plekje voor
hem zoeken. Toen gebeurde er plotseling iets ongelo
felijks. Ineens kwam een groepje kauwen luid roepend
boven ons cirkelen. Eerst waren het er maar een stuk
of tien, maar het werden er steeds meer. Het leek wel
of dat alle kauwen uit de omgeving als een magneet
hier naartoe getrokken werden. Toen we even binnen
waren zagen we naar schatting wel vijftig kauwen luid
roepend boven Karei rondzwermen. Ineens was het over
en vlogen ze verschillende kanten op. Om een minuut of
tien later nog een keer terug te komen. Weer datzelfde
tafereel van rondcirkelende kauwen die een hoop kabaal
maakten. Daarna was het over en kwamen ze niet meer
terug.
Hoe valt zoiets te verklaren? Raakten die kauwen
gewoon zo opgewonden omdat een soortgenoot dood
in onze tuin lag? Kenden ze Karei? Kwamen ze als het
waren afscheid van hem nemen? Wie het weet mag het
X
zeggen.
Karei Kauw. Foto: Lucien Calle
