Moddergevecht op leven en dood
Grote jager valt zilvermeeuw aan
Door: Bert Van Broekhoven
Alex Van Herrewege
Foto's Alex Van Herrewege
Wij waren op zondag 21/5/2017 in de
vroege morgen samen op de trektelpost
Terneuzen/Margarethapolder. Dit is
zowat een vaste gewoonte geworden
in de vogeltrektijd. De tweede helft
van mei echter begint de intensiteit
van detrekbewegingen al sterkte
verminderen, want de meeste vogels
zijn reeds aangekomen in hun normale
broedgebieden. Dus waren we niet
verrast dat er niet veel te registreren viel,
en het zou eventueel onze laatste teldag
van de voorjaarsperiode 2017 worden.
Toch waren wij rond 8 uur plots getuige
van een erg spannende waarneming.
Alles begon met een opgewonden
waarschuwing van Alex aan Bert: "Een
Jager, een jagerdie valt een
zilvermeeuw aan Vanaf dat moment
waren wij ademloze toeschouwers van
een echt bizarre live film.
Een Grote Jager (op zichtzelf al een
zeer zeldzame verschijning op de
telpost) stortte zich op een volwassen
zilvermeeuw. Beiden hebben ongeveer
hetzelfde formaat, zodat de aanvaller
toch wel voor en flinke opgave stond.
Het slachtoffer trachtte tevergeefs
krijsend te ontkomen, maar ze kwamen
beiden terecht in de klevende modder
van de slikken, niet ver van de waterlijn,
zowat 200 meter verwijderd van de
telpost. In deze fase waren ze beiden
nog goed herkenbaar, maar dat zou al
snel veranderen.
Alex haastte zich onmiddellijk door het
hoge natte dijkgras en over de groen-
gladde oeverstenen met zijn fototoestel
richting arena om plaatjes te schieten.
Bert van zijn kant besloot om vanop de
telpost de verdere gebeurtenissen op
film vast te leggen.
De Jager hakte met zijn forse snavel
duchtig in op nek en kop van de
zilvermeeuw. Die verweerde zich dapper
door het uitdelen van rake meppen met
de intussen flink bemodderde vleugels.
De jager poogde zich daartegen te
beschermen door telkens met zijn
bek een klem te zetten op één van de
meeuwenvleugels. Herhaalde malen
probeerde de aanvaller zijn prooi met
de kop in het slijk te duwen, alsof hij die
wilde verstikken.
In elk geval kon je niet zeggen dat de
Grote Jager het overwicht had in het
gevecht want de Zilvermeeuw was
niet van plan om zich zomaar te laten
overmeesteren. Beiden gebruikten hun
snavel als voornaamste strijdwapen,
waarbij de goed gespierde hals van de
Jager zijn nut bewees. Dit spektakel
ging zeker 4 a 5 minuten door zodat
beide vogels totaal besmeurd en
onherkenbaar werden. Ze hadden alle
moeite om hun verzwaarde en kleverige
vleugels nog op te tillen en raakten
beiden buiten adem en zonder krachten.
Af en toe kwam er een kleine pauze
in de strijd, tot de Jager blijkbaar tot
het besluit kwam dat hij zich in een
uitzichtloze situatie gewerkt had.
Hij loste zijn greep op de eveneens
uitgeputte Zilvermeeuw. Maar die had
toch nog de moed om de aanvaller een
paar flinke pikken mee te geven als
vergelding voor zijn roekeloze aanval.
De Grote Jager begaf zich struikelend
en strompelend naar de vloedlijn om de
zware modder uit zijn veren te spoelen.
Het was echt zielig om te zien hoe zo
een stoer beest plots als een hulpeloos
wezen moest kruipen.
De Zilvermeeuw realiseerde zich dat
haar aanvaller afdroop en sleepte
zich zo snel als mogelijk hinkend en
met een afhangende linkervleugel
richting dichtstbijzijnde strekdam. Met
een minachtende blik keek ze haar
tegenstander nog eens na.
De steltkluut herfst 2017
