H
Speurneus
O
\1 Toon's natuur
boor: Toon Hagenaar (tekst foto)
Mart en Anouk lopen door de tuin.
Mart doet geheimzinnig.
'Er is een dier in de tuin geweest,' zegt
hij.
Zijn stem klinkt anders. Niet zoals hij
altijd praat.
'Wat voor dier is het geweest?' vraagt
Anouk.
Ze kijkt gelijk om zich heen.
Mart antwoordt niet. Hij doet nu nog
vreemder.
'Is het een kat of een hond?' vraagt
Anouk.
Weer antwoordt Mart niet.
'Hoe weet je dat dan?' vraagt ze. Ze
hoopt dat hij nu meer vertelt.
'Het dier heeft ergens een spoor ach
tergelaten.'
Meer zegt hij niet. Hier kan Anouk
niet tegen. Ze wil gelijk weten wat
voor dier het is geweest.
'Kun je me misschien een hint geven?'
'Nog niet,' antwoordt Mart.
'Hoe kan ik het dan vinden?'
'Door te zoeken.'
'Maar ik ben helemaal geen speurhond,'
zegt Anouk. 'Ik kan het nooit vinden in
deze grote tuin.'
Hier moet Mart even over nadenken.
'Oké,' zegt hij. 'Ik ga je helpen met
warm en koud.'
Anouk knikt. Ze loopt door de tuin. Ze
krijgt van Mart aanwijzingen.
'Koud,' zegt Mart bij de appelboom.
'Koud,' zegt hij bij twee struikjes.
'En hier bij het schuurtje?'
'Ook koud.'
Anouk loopt langzaam richting het
huis.
'Warmer,' zegt Mart.
Ze blijft doorlopen.
'Warmer.'
Anouk krijgt er plezier in. Ze kan nog
maar twee stappen. Anders stoot ze
haar hoofd tegen het raam. Ze zijn
aan de achterkant van het huis.
'Warm!' roept Mart.
Anouk stopt gelijk. Ze kijkt om zich
heen. Alleen ziet ze niets.
Geen slijmspoor van een slak. Seen
drolletje van konijn Marvin. Seen half
leeggegeten klokhuis. Seen veer. Ner
gens is een spoor te bekennen.
Ze kijkt alleen naar de grond. Waar
anders kan het dier een spoor hebben
achtergelaten?
'Kouder,' zegt Mart.
'Hè,' zegt Anouk. 'Hoe kan dat nou?'
Ze vindt dat Mart raar doet.
'Leuk hè,' zegt die.
Anouk wil het opgeven. Hoe kan ze hier
nou iets vinden? Toch zeker als het
niet op de grond ligt.
Wacht! Misschien op de vensterbank?'
'Warmer,' hoort ze.
Alleen ligt er op de vensterbank ook
niets.
'Je fopt me,' zegt ze.
'Nee, helemaal niet,' antwoordt hij.
Hij staat op een afstandje te kijken.
Dan weer hier, dan weer daar.
'Ik zie het heel duidelijk,' zegt hij.
Anouk loopt naar Mart toe. Ze kijkt in
dezelfde richting. Ze vindt het eigen
lijk ook wel spannend.
'Kom hier naast me staan,' zegt hij.
'Vanaf hier zie je het beter.'
Anouk begrijpt nog steeds niet wat ze
moet zien.
Mart pakt zijn mobieltje. Hij maakt
een paar foto's. Die laat hij aan Anouk
zien.
'Zie je het nu wel?' vraagt hij.
Anouk ziet niet veel. Ze ziet het raam.
Verder niet zoveel. Het glas weerspie
gelt de tuin.
'Ik zie het niet.'
Mart zoomt de foto in.
'Hier!' Hij wijst naar een klein stukje.
Anouk ziet iets. Het lijkt wel een
streepje. Het zit op het glas. Ze kijkt
naar het raam. Nu ziet ze het daar
ook.
'Er staan er nog meer!' roept ze blij.
'Ja,' zegt Mart. 'Het zijn er heel veel.
Maar wat is het nu geweest?'
Anouk kijkt nog beter. Ze kan er nog
niets van maken.
Mart komt heel dicht bij haar staan.
Dat vindt Anouk leuk. Maar nu niet. Nu
wil ze het dier in de streepjes zien.
'Kijk,' wijst Mart. 'Hier begint het.'
Hij wijst met zijn vinger. Anouk wil
het plekje aanraken.
'Niet doen,' zegt Mart. 'Ik wil eerst
een goede foto maken. Deze is niet
gelukt.'
Hoe Mart ook gaat staan, het lukt
niet.
'Je moet er iets achter houden,' zegt
Anouk.
Mart vindt Anouk leuk omdat ze goede
ideeën heeft.
'Dat is een heel goed idee. Wat pakken
we daarvoor?'
Tets wat maar één kleur heeft,' zegt
Anouk. 'Anders zie je het nog niet.'
Mart ziet iets. Oma is net op bezoek
geweest. Die heeft het altijd koud.
Van zijn papa krijgt ze altijd een de
kentje. Het is donkergroen van kleur.
'Hiermee moet het lukken.'
Anouk houdt het dekentje omhoog aan
de binnenkant van het raam.
Mart maakt de foto.
'Kijk eens,' roept hij blij. 'Het is ge
lukt.'
Anouk kijkt naar de foto. Dan kijkt ze
naar het raam.
'Wil jij het dekentje ook omhooghou
den?'
Toon's natuur
Dat wil Mart wel.
Nu ziet Anouk het beter. Het is een
vogel.
'Je hebt de foto niet goed gemaakt,'
roept ze. 'Een stuk van de vleugel
staat er niet op.'
Anouk maakt opnieuw een paar foto's.
'Kijk,' zegt ze trots. 'Deze is beter.'
Samen bekijken ze de foto's.
Duidelijk zien ze een vogel.
'Wat denk je?' vraagt Mart. 'Is het
een duif?'
'Ik weet het niet,' antwoordt ze. 'In
ieder geval heb je nu wel een afdruk
van mij.'
Tegelijk duwt ze haar gezicht tegen
het raam.
Nu kan Mart ook niet achterblijven.
'Die van mij kan er nu ook wel bij,' zegt
hij. 'Mama moet nu toch de ramen
zemen.'
Ook hij drukt zijn gezicht tegen het
raam.
Mama komt dan net de kamer in.
'Wat doen jullie,' zegt ze een beetje
boos.
'Sporen achterlaten,' zegt Anouk
vrolijk.
Ze heeft de boze klank niet gehoord.
'Mam, niet boos worden,' zegt Mart.
'Kijk, er zit iets bijzonders op het
raam.'
'Ja, jullie gezicht!'
'Nee, iets veel mooiers. Kijk maar.'
Mart pakt zijn mobiel. Hij laat de foto
zien die hij samen met Anouk heeft
gemaakt.
Nu is mama ook geïnteresseerd. Ze
kijkt naar het raam. Ze ziet nu ook
het spoor van de vogel.
'Wat is hij groot!'
'Zou het een duif kunnen zijn, mam?'
'Misschien wel. We zullen het aan papa
vragen als hij thuiskomt.'
Pas tegen de avond komt Marts papa
thuis. Hij kijkt eerst naar de foto en
dan naar het raam.
'Weet je hoe dit komt?' vraagt zijn
papa.
Mart schudt zijn hoofd.
'Het is van het vet op de veren. Hier
mee beschermt een vogel zich tegen
de kou en het water.'
'Waar komt dat vet vandaan, papa?'
'Vlak boven de stuit zit een vetklier.
De vogel gaat er met zijn snavel langs.
Daarna verspreidt hij het vet over
zijn veren. Dat noemen we poetsen.'
'Net als de kast afstoffen?'
Ja, goed zo. Door het poetsen worden
vuil, stof en parasieten verwijderd.
Het werkt ook waterafstotend.'
'Blijven eenden daarom drijven, papa?'
'Ja, jongen. Dat is de reden dat een
den niet kopje- onder gaan.'
'En op het raam! Is het een duif?'
'Ik denk het wel. Het is veel te groot
voor een merel. Je hebt een oog voor
dit soort dingen. Wie weet word je
later wel een heel goede spoorzoeker.'
Mart is blij. Hij wil graag een goede
spoorzoeker worden, want hij houdt
van de natuur. En hij wil er alles over
weten.
Pi
1 f V 9
si! hj
Stekkertjes diep in het Axelse bosverdiept in paddenstoelen en andere vondsten. Foto: Hanneke Smulders
'tstekkertje winter 2018
