park onderaan Boulevard Evertsen en dat huis met inboedel op naam van zijn vrouw
gezet. Die streek hebben de betrokken Vlissingers hem nooit vergeven, want
ofschoon hij later werd veroordeeld en failliet verklaard, kon hij rustig blijven waar hij
zat. Dit in schrille tegenstelling tot de eveneens particuliere bank van Siegers, die ook
niet meer aan zijn verplichtingen kon voldoen, maar waar mevrouw Siegers, hoewel
ze ook kon doen of haar neus bloedde, haar hele particuliere vermogen voor schuld
delging inleverde bij curatoren en zichzelf tot een niet bestaande bijstand veroor
deelde.
Om niet met een droeve noot te eindigenvader had zich door Jurrie laten
overhalen om z'n effecten bij hem onder te brengen daar lagen ze veiliger, konden in
een kluis enz. Vóór die tijd bewaarde hij ze in een trommel. In die tijd nam hij me wel
eens mee naar de bank, haalde dan een groot papier met „bonnetjes" uit zijn zak,
kreeg een schaar overhandigd, waarna hij een paar van die bonnetjes afknipte en daar
geld op kreeg. In een Vlissings advertentieblaadje had ik op een keer ook zo'n papier
gevonden met allerlei bonnetjes die er net zo uitzagen als die van vader. Ik naar de
bank, waar ik natuurlijk geen gehoor kreeg. Een vriendin van moeder zag me schar
relen met m'n nep-coupons, vertelde het thuis en maanden lang ben ik ermee
geplaagd. Toen kwam de Wall Street crash. Er is nooit meer een woord over
gesproken
Alle illustraties bij dit artikel zijn welwillend ter beschikking gesteld door de archiefdienst van de gemeente Vlissingen.
73
