Toen we gingen eten was t' ie zo stil, Dregmans. Ik vroeg: "hen je moe?"Hij zei:
"nee, ik sta stomverwonderd, hoe komen jullie aan zoveel vlees?" Dat had hij al een tijd
lang moeten ontberen, want daar was door niemand aan te komen. Maar doordat het
dorp onder water stond, waren de koeien die gered konden worden vastgebonden hier
rondom de kerk. De kerk ligt op het hoogste punt, hè, dus die koeien stonden daar veilig.
Maar ze konden daar niet allemaal zijn, dus moesten er een heleboel geslacht worden. En
toen hebben we vlees gekregen van de OD'ers, van de collega's van Willem Roose, zal ik
maar zeggen. "Breng bij mevrouw Mosselman ook eens wat vlees, want Dregmans zit
daar"hebben die gezegd. Begrijpt u wel. Daardoor hadden we vers vlees. Dat was voor
ons natuurlijk ook geweldig, want wij zaten nergens in, dus dat ging je neus voorbij. Van
zelfsprekend.
De steiger bij hotel Walcheren, rechts het luiis van de familie Dregmans.
Toen Dregmans hier een dag of wat was, zei hij: "ik zou zo graag mijn vrouw ook la
ten komen'Dat kon. Hoe we het regelden, dat weet ik niet, maar toen kon alles. We zaten
op een gegeven moment met negenentwintig mensen in huis. In de kelder hebben we wel
eens met zevenentwintig mensen gezeten bij een beschieting...
Het grote feest dat Willem Roose beschrijft bij de terugkeer van Dregmans is waar
schijnlijk het totale bevrijdingsfeest geweest, want dat moet zo ongeveer samengevallen
zijn. De strijd om Walcheren begon op dezelfde dag dat Dregmans in Bergen op Zoom
zijn fiets pakte: woensdag 1 november. De gevechten om Vlissingen duurden tot tegen de
103
