konden worden en de slapers in de bioscopen begonnen te stinken, werd de stemming
grimmiger. De regering besloot tenslotte de 'navy' in te schakelen om over het water
Manhattan te bevoorraden en met bulldozers de voornaamste toevoerwegen schoon te
maken.
Na een week was de bui over en viel de dooi in, maar die was net zo erg. De straten leken
wel gutsende riolen, pijpen sprongen, enorme blokken sneeuw vielen van de wolkenkrab
bers naar beneden, kortsluiting ontstond alom, kortom, een van de modernste en best
geoutilleerde steden ter wereld, was weken lam gelegd en nog lang daarna werd alle onge
mak schouderophalend op rekening van de blizzard geschoven. Negen maanden later
maakten de kranten melding van een geboortegolf. Men had zich onder het sneeuwdek
toch weten te amuseren.
Parlementariërs en nylon
Ook een van alle gemakken voorziene wereldstad kan blijkbaar van de ene dag op de
andere in de grootste moeilijkheden geraken en het was dus niet zo'n onzinnige gedachte
om te proberen een net aan de Japanse bezetting ontsnapt land als Indonesië op zijn eerste
stappen naar onafhankelijkheid nog wat bij de hand te nemen. De geschiedenis zou me
twee jaar later duidelijk maken, dat die gedachte niet door iedereen werd gedeeld, maar
zover was ik toen nog niet. De kloof tussen idealisme en realisme is helaas vaak onover
brugbaar groot.
In m'n brieven kanker ik schamper op een stelletje nieuwe leden van de Tweede Kamer,
dat de schaarse deviezendollars, die Nederland nog beschikbaar had en waarvan zij er een
paar als 'verblijfstoelage' in hun zak hadden, meende te kunnen spenderen aan radio's,
een elektrisch strijkijzer voor moeder thuis, grammofoonplaten, wollen dekens, winter
jassen en andere zaken, waarvan men in Nederland alleen maar kon dromen. Vooral
nylonshirts, nylonkousen en nylonbeha's waren in trek. Beha's waren in Holland heel
moeilijk te krijgen, want kostten wel drie textielbonnen! Het getal drie klonk me wat
vreemd in de oren; ik had het vaderland verlaten, toen bij vrouwen twee punten nog nor
maal was, maargoed, je kon nooit weten met al dat oedeem.
Flushing
Wat ik erger vond, was, dat ze hun snoepreisje hadden ondernomen, omdat de Kamer
nader geïnformeerd wenste te worden over de werking van de pas opgerichte V.N. en de
rol van de Nederlandse vertegenwoordigers bij dal Instituut. De V.N. vergaderde toen in
een groot complex noodgebouwen ver buiten Manhattan, in The Queens op Long Island,
op een terrein met de voor mij intrigerende naam Flushing Meadow. De bekende Ameri
kaan Rockefeller vond dit wat schamel. Hij had aan het eind van 42nd Street nog wat
grond liggen langs de East River en dat lapje deed hij met een royaal gebaar cadeau aan de
V.N. om er een eigen gebouw op te zetten. Dat staat er nu nog en schijnt de laatste tijd
waarachtig wat leven in zijn brouwerij te vertonen. De Flushing Meadow-behuizing werd
toen ontruimd en in 1964 is er een enorme wereldtentoonstelling gehouden, die echter
vanwege de schaarste aan dollars, maar weinig Europese bezoekers heeft getrokken. Nu is
Flushing Meadow vooral bekend als sportpark met o.a. een paar grote stadions, waar voor
miljoenen vertennist wordt. Forest Hills ligt er vlak bij. Toen ik er in 1947/48 voor het
eerst was, moesten echter al deze dingen nog tot ontwikkeling komen. Laat ik volstaan
70
