Zeeuwen
delijke sporen van latere restauraties, maar het staat inderdaad op de 'Bouwerij' (erf en
opstallen) van 'peg-legged'-Peter (de man had een houten been), die er voor zich een
kapelletje had laten bouwen en Koningin Wilhelmina heeft er tijdens de Eerste
Wereldoorlog een monument bij laten plaatsen. Z'n buurman is de bekende Commodore
Matthew Galbraith Perry, die met zijn eskader in 1853 de deur naar Japan wist te forceren.
Hoe die daar is terecht gekomen weet ik niet, maar ze vormen wel een merkwaardig kop
pel. Stuyvesant opende zogezegd de weg naar Amerika, Perry de weg naar Japan. Het ver
schil is dat de Nederlandse kolonisten Stuyvesant in de steek lieten toen ze door de
Engelsen werden bedreigd en weigerden te vechten, terwijl de Amerikanen, die Stuy
vesant had helpen maken, via het door Perry gemaakte gat, handig Japan binnen glipten.
Wabeke vertelde me ook, dat de Nederlanders na die tijd vrij snel hun taal opgaven en
Engels begonnen te spreken, maar dat onder de inmiddels ingevoerde negerslaven het
Nederlands nog tientallen jaren lang de voertaal bleef. Niettemin staan wij in Amerika
nog vrij goed bekend, vanwege Peter Stuyvesant en vanwege onze slimme handeltjes met
de Indianen. Degelijk Nederlandse namen maken nog steeds de 'adel' van de V.S. Gou
verneur-Generaal Kieft van Nieuw Amsterdam had in 1639 de gronden op 't Lange
Eylandt ook voor een fooi van de Rockaway-lndianen gekocht.
Terwijl ik dit schrijf, zie ik op de tv President Bush in Holland Michigan vechten voor zijn
presidentiële leven en de verleiding is groot nog even voort te gaan met m'n Amerikaans-
Zeeuwse herinneringen. Het zou echter weinig nieuws opleveren, want de relatie van
onze provincie met de V.S. is allang elders beschreven en ik heb er niets persoonlijks aan
toe te voegen. Wel zie ik in die brieven opeens een aantal namen van mensen met wie ik in
Indië heb samengewerkt. De meesten zijn overleden; een paar hoort echter nog steeds tot
mijn vriendenkring en het merkwaardige is, dat ik nu weet, wat ik toen niet wist. namelijk
dat het Zeeuwen waren.
Ik loop nu langs de rand van een naar soort regionalisme, maar ik geloof dat rustig te kun
nen doen, omdat dit Zeeuw-zijn pas is gebleken toen we ons allang uit het maatschappe
lijk leven hadden teruggetrokken en, sterker, ons voor een deel hadden teruggetrokken bij
onze penaten. Ik kan me voorstellen, dat onze omgang destijds een wijdere dimensie had
gekregen als we hadden geweten, dat we in onze jeugd dezelfde leraren hadden gesard of
op dezelfde scholen hadden gezeten. In Indië is dat nooit ter sprake gekomen; we hadden
het waarschijnlijk te druk met andere zaken.
Ik noem er twee. Lou Jaquet was in mijn tijd hoofd voorlichting Binnenlands Bestuur. Na
de souvereiniteitsoverdracht kwam ik hem tegen in Den Haag, waar we alletwee rondlie
pen met de vraag "wat zullen we nou gaan doen?" Onze 'carrières' waren immers wreed
afgebroken. Ik had nog niets, maar dacht erover nog een paar jaar naar Indonesië terug te
gaan. "als ze me nog toelaten". Lou had z'n zachte sarcasme nog niet verloren. "Ik heb in
ieder geval een huis toegewezen gekregen aan de Kostverloren Kade. Niet erg stimule
rend. maar in ieder geval iets." Dat iets bleek het begin te zijn van een prachtige carrière
bij Buitenlandse Zaken. In die tijd heeft hij een paar boeken geschreven en toen een daar
van werd aangeboden op het Binnenhof belde zijn uitgever mij op om me uit te nodigen
daarbij te zijn. Na het officiële gedoe stapte ik op hem af. We hadden elkaar in jaren niet
gezien en het weerzien was aanleiding tot een borrel en een etentje. Tenslotte stond ik op.
74
