Donderdag 16 mei
langs de slootkanten gras aan het snijden voor de geiten. Franse soldaten controleren na
iedere luchtaanval greppels en sloten op parachutisten en zagen een verdachte figuur tel
kens bukkend in een diepe sloot. Opa werd overmeesterd en verstond natuurlijk geen
woord Frans. Hij is direct naar huis gekomen en is glad van de kook.
Recht tegenover de Keiweg staat een eenzame boerderij diep in het land, het hof van
Kodde aan het Slobberduinse pad. Iedere avond om acht uur zien we daar lichtsignalen,
dat is de buren ook opgevallen. Mijn vader denkt direct aan parachutisten en gaat dat mel
den aan de soldaten in het weeghuisje bij de overgang van de stoomtram aan het begin van
de Keiweg. Die gaan er direct op af en doen een inval. Het blijkt dat iedere avond bij het
melken de staldeur op en dicht gaat. Het blijft bij een ernstige waarschuwing.
We moeten bij Huysntan in de rij staan voor brood en tijdens het wachten worden er grap
jes gemaakt over de ongezuurde broden uit de Bijbel. Later begrijp ik waarom. De gist
moet uit Delft komen en de aanvoer staat stil zodat we nu ronde platte broden krijgen, die
bijna niet zijn gerezen. Ze vertellen ook dat er iedere nacht iemand in de werkplaats blijft
slapen om plunderen te voorkomen.
Vandaag beleven we onze eerste gasaanval. We ruiken allemaal buiten een vieze che
misch stank zodat er wordt gegild: 'GAS'. We hebben natuurlijk geen gasmaskers, die
hebben alleen de soldaten. Je moet dan een natte doek voor je gezicht houden, maar een
buurvrouw roept dat het verdunde azijn moet zijn. Ondertussen waarschuwen we opa
Koppejan, die buiten aan het werk is. Hij begint vreselijk te lachen om de paniek want hij
heeft zojuist kunstmestzakken uitgeklopt.
De mensen van De Schelde komen naar huis. We horen dat de scheepswerf is stilgelegd in
verband met het gevaar en dat er door een Britse demolitieploeg springladingen worden
aangebracht in de poten van de hijskranen.
Er arriveert een Franse gemotoriseerde kolonne vanuit Middelburg. De soldaten zijn
ongeschoren, haveloos gekleed en bekaf. Ze legeren zich midden in het dorp en gaan daar
rustig in hun wijde soepjassen op de grond liggen slapen. Met hun lange geweren schieten
ze op overvliegende Duitse vliegtuigen. De mensen vragen in hun beste Frans om daar s'il
vous plait mee op te houden, het heeft geen enkele zin. Stel je voor dat de Duitsers ontdek
ken dat er tussen al die vluchtelingen ook soldaten zitten en terug gaan schieten. Dan
wordt het een massacre. Later vertrekken ze richting Vlissingen, dat betekent terugtrek
ken, een slecht teken. De gewonde Franse soldaten verlaten met een auto ongemerkt het
hospitaaltje en laten hun doden achter voor het Rode Kruis.
Er passeren ook vrachtauto's, volgepropt met Nederlandse soldaten, bajonetten op het
geweer. Op weg naar Westkapelle, door de Fransen teruggestuurd uit hun stellingen in
Zuid-Beveland.
's Avonds moeten we nog even naar het postkantoortje. Boven Vlissingen beginnen ze
vreselijk te schieten op een vliegtuig dat in de zoeklichtbundels is gevangen. Het vliegtuig
schiet terug en we gaan schuilen in het weeghuisje van de stoomtram bij de Nederlandse
soldaten. Die hebben de gewoonte om, al is het vliegtuig nog zo ver weg, het toch een paar
geweerschoten achterna te zenden. Dus pakt een soldaat zijn geweer, laadt het en gaat
naar binnen om een paar slokken bier te nemen uit een flesje dat op een plank staat, vloekt
krijgshaftig en lost dan een paar schoten richting Vlissingen.
69
