Er zijn zes brieven, geschreven in de periode mei 1945 tot en met augustus 1945,
bewaard gebleven. Hoogstwaarschijnlijk zijn dit alle brieven die Brakman in deze
periode aan deze correspondent geschreven heeft, want zij sluiten wat inhoud betreft
goed op elkaar aan. Aangezien er in deze selectie voor gekozen is vooral de inundatie
van Walcheren te belichten, is er naar verhouding uit de eerste, omvangrijkste brief het
meeste weggelaten. Het is opmerkelijk dat Brakman een aantal malen speculeert over
hoe het vijftig jaar nadat hij schrijft met Walcheren gesteld zal zijn. Het was niet zo
zeer onze bedoeling een analyse van de brieven te geven, maar meer om de tijdgenoot
zelf te laten spreken. Zodoende is er ook niet getornd aan de terugblikken, die juist zo
typerend voor deze brieven zijn.
In de correspondentie is sprake van een bericht van de zijde van mejuffrouw Van
Benthem Jutting per prentbriefkaart, maar deze staat niet ter beschikking. Aangezien er
aanvankelijk geen mogelijkheid tot verzending van brieven was, is er met name aan de
eerste brief enige dagen geschreven. Daarin schrijft Brakman als het ware in één adem
over de gebeurtenissen vanaf 1944 (beginnend met de bevrijding van Nieuwland) van
het ene onderwerp naar het andere, soms over gebeurtenissen in mei 1945, soms terug
kijkend in tijd.
De brief van 23 mei 1945. De eerste brief opent als volgt: 'Zeer geachte Dame, Waar U
zooveel connecties met Zeeland hebt en voor Zeeland en de Zeeuwen gevoelt, kan ik
mij indenken, dat U met verlangen uitziet naar berichten uit onze zwaargetroffen pro
vincie. Of mijn brief Uw belangstelling zal bevredigen is een zaak, die U pas aan het
eind zult weten en die ik al bij voorbaat betwijfel, wat intusschen geen reden is, om er
geen poging toe aan te wenden. U hebt gelukkig nog meer Zeeuwsche correspondenten.
Die zullen mijn tekortkomingen wel wat aanvullen. Het volmaakte is nu eenmaal
schaars.' De brief vervolgt met een uitgebreid verslag van de bevrijding van Nieuwland
en de angsten hierbij doorstaan. De aftocht van de Duitsers maakte veel indruk. Tijdens
de inundatie was 'de ontmoediging, de verslagenheid der Duitschers, die daardoor plot
seling intrad onbeschrijfelijk. Letterlijk schreiend van spijt en ergernis kropen ze uit
hun onderloopende bunkers en trokken dik onder de modder langs mijn huis naar het
droge Zuid-Beveland.'
Dan gaat Brakman in op de achtergronden van de Zeeuwse kranten, die na de bevrij
ding weer verschijnen. 'Foto's staan er helaas niet in. Of ik U daaraan kan helpen, weet
ik nog niet. Pas op 11 November ben ik naar Middelburg gaan kijken. (De stad is op
zes november 1944 bevrijd. D.N.) De Nieuwlandse weg was namelijk op twee plaatsen
opgeblazen en grondig, hoor. Bovendien lagen er aanvankelijk tal van boomen, groote
olmen over den weg, die de Duitsers met een patroon even boven den grond hadden
doen neerstorten. De fietspaden zaten vol mijnen en zooals later bleek, ook de graskan
ten en de hellingen en/of bermen. Deze laatste zijn nog niet mijnenvrij, zoodat er al
eenige ongelukken gebeurd zijn. Er ligt daar beneden aan de dijk zelfs nog een men-
schenbeen met een laars aan. Deze laars heeft weer al twee andere menschen van een
voet afgeholpen, omdat die personen zooveel zin kregen in die goede laars, dat ze er
heen wilden en daarbij op een mijn trapten, terwijl ook een kantonier een voet verspeel
de door op een mijn te trappen. De heele oostelijke berm van de Nieuwlandse weg ligt
nog vol oorlogstuig, waar niemand bij kan komen. Bovendien zijn alle boomen daar
dood, door het instroomen van de Grenadierpolder. Alleen de boomen op den dijk, aan
81
