Van de redactie
in de abdij in harmonie met het verleden als een groene oase voor het heden
vorm en inhoud te geven.
Uit een andere tijd en van een ander formaat zijn de tuinen van historische
buitenplaatsen op Walcheren. Veel van die buitenplaatsen ontstonden in de
17de eeuw en verdwenen in de 19de. Hoe staat het er nu voor met die nos
talgische plekjes van patriciërs en regenten? Wat doen we ermee, en vooral:
hoe integreren we dat verleden in de toekomst van ons landschap, van onze
woonomgeving? Een blik terug en een blik vooruit. Dat biedt het verhaal
van J.W. Bosch. Hoe hebben de plannenmakers zich voorgesteld dat we in
de toekomst naar kasteel Westhove kunnen kijken, wat komt er van de
Hortus Zeelandiae bij het Zeeuws Biologisch Museum terecht, en hoe past
het landgoed Hoogduin, waar vroeger de buitenplaatsen 't Hof Landlust,
*t Hof Hooge Duyn en 't Hof Duinvliet in lagen, in de ideeën voor herstel en
behoud? Er wordt zelfs gedacht over de aanleg van een geheel nieuwe bui
tenplaats! Zou de Domburgse Manteling dan toch weer een allure kunnen
krijgen, die uitstijgt boven dat van de massale recreatie-optrekken, die de
laat-20ste eeuwse ontwikkeling van het achterland van de kust lijken te
kenmerken?
Hoe je het wendt of keert, bij alles watje doet speelt de bodem een rol. Er
was ooit een medewerker van de Stichting Bodemkartering (STIBOKA),
die deze zin als lijfspreuk had. Je kon geen voorbeeld zo gek verzinnen, of
hij wist het terug te brengen tot de noodzakelijke voorwaarde van een
bodem. Pleyter doet in Walacria de geheimen van de bodem van Walcheren
uit de doeken. Hij doet dat in het perspectief van hoe bodemkundigen in het
verleden de bodemeigenschappen in kaart brachten. Dat maakt zijn artikel
tot een uiterst interessante ontdekkingsreis door de geschiedenis van de
bodemkartering en tegelijkertijd door de grondslagen van het Walcherse
landschap. Dat is het avontuur van het vinden van de resultaten van bodem
vormingsprocessen en de wetenschappelijke creativiteit om ze in een kaart
beeld zichtbaar te maken. Wie daar een keer door gegrepen is blijft dan ook
naar die kaarten kijken en probeert er de geschiedenis van de vorming van
het landschap in terug te vinden. Tot en met de sliblaagjes die bij de laatste
inundatie na oktober 1944 zijn achtergebleven.
Zeeland en de Zeeuwen hebben een belangrijke plaats ingenomen in de
koloniale geschiedenis van Zuid-Amerika. Omstreeks 1625 werd officieel
de kolonie Essequibo gesticht. Een heel bijzondere manier om te ervaren
hoe het leven in zo'n kolonie toeging en hoe de kolonisten zich er voelden,
wat ze dachten en hoe ze zich in hun gedachten met het verre 'thuisfront'
verbonden voelden is het lezen van brieven die een kolonist aan zijn familie
6
