et milieugevaarlijke stoffen
in werking
Smidsschorre-perikelen
Vluchten kon nog niet....
jebelgd over bagger van belgen
17
öörlopige voorzieningen om die bron van vervuiling te keren.
Ce hebben half onze zin gekregen. De Raad van State stelde
.p 27 januari j.l. vast dat de vuilwaterafvoer van het meest
;ervuilde terreingedeelte bij Mol naar het zuiveringssysteem
aoeten worden geleid en niet naar de Zwaakse Weel mag
jen. Ook mogen de slibbedden niet meer in gebruik zijn als
Iberging. Ze waren inmiddels al door Mol verwijderd.
[et is nu zaak voor de Vereniging tot Behoud van Natuur-
jnumenten als eigenaar van de Zwaakse Weel, om vooral
[lens de uienkampagne nauwgezet over de waterkwaliteit
l de Zwaakse Weel, inklusief de toeleidende poldersloot, te
;en. Dat is vooral vanbelang met het oog op de nog lopende
foepszaak bij de Kroon.
vfi t alleen de ZMF, maar ook de meeste Zeeuwse gemeenten
net grondgebied langs de Westerschelde, zijn zeer slecht te
breken over de Belgische plannen om sterk vervuilde bag-
;e rspecie uit het Belgische deel van de Schelde terug te storten
ruhet Nederlandse deel. De Appelzak bij Bath en de slikken
or het Verdronken Land van Saeftinge zijn de uitverkoren
atsen. Daarnaast wil België de gangbare praktijk voort
ten om de in de Westerschelde gebaggerde specie daarin
ug te storten. Rijkswaterstaat Zeeland organiseerde op 23
fuari j.l. een bijeenkomst waarin van gedachten kon worden
gewisseld over de aangevraagde stortingsvergunningen door
"t Ministerie van Openbare Werken van België.
Grote afwezigen op die bijeenkomst waren de Belgen zelf,
ttuurlijk een erg slechte beurt. Dat gold temeer, omdat
mand nu uit de doeken kon doen waarom België niet in
;en land een oplossing zoekt voor het zwaar verontreinigde
Ook bleef de vraag onbeantwoord waar al die vervuiling
indaan is gekomen, zodat de bestrijding ook bij de bron zelf
iu kunnen worden aangepakt. Het is overigens bekend dat de
jootste verontreinigingskoncentraties worden gevonden op
plaatsen waar de industriële lozingspijpen bij Antwerpen in
Schelde uitmonden.
Kort samengevat staat overduidelijk vast dat het gebag-
rde slib voor de drempels van Lillo, Frederik en Zandvliet
kédanig vervuild is, dat dit - naar de heersende opvattingen in
Nederland over verontreinigde baggerspecie - niet in het
ipervlaktewater mag worden teruggestort.
Er zijn zelfs plekken in de Westerschelde waar de gebaggerde
ede zodanige verontreiniging vertoont, dat dit niet zomaar
n worden teruggestort. Daarom verlangt de ZMF met de
eeste Zeeuwse gemeenten, dat de gevraagde vergunningen
iet worden verleend. De Belgische overheid probeert weer
:ns om haar milieuproblemen te ontlopen en kiest de ge-
lakkelijkste weg door haar buren ermee op te zadelen.
Op i februari j.l. trad de Wet milieugevaarlijke stoffen in
werking. De bedoeling ervan is een halt toe te roepen aan de
varen van produktie en gebruik van chemische stoffen. De
palingen zijn vooral gericht op degenen die beroepshalve
et chemische stoffen omgaan zoals producenten, hande-
Jren en verwerkers. Ze worden daarin verplicht om hierbij de
vereiste zorgvuldigheid in acht te nemen en alle maatregelen te
stjreffen om de gevaren te beperken. Verder wordt verplicht
Igesteld, dat nieuwe gegevens over en nieuwe toepassingen van
ftn stof aangemeld worden. Ook kan de overheid aan che-
®i.sche bedrijven gegevens opvragen over door hen gepro-
jguceerde en toegepaste stoffen, ter beoordeling van daaraan
verbonden risiko's. Een ander gevolg van de wet is, dat tegen
milieugevaarlijke stoffen nu maatregelen kunnen worden
genomen - eventueel van tijdelijke aard - in verband met de
risiko's van een stof.
Ingrijpende maatregelen zijn niet uitgesloten, zoals een
export- of produktiestop.
Binnenkort vindt over de export vanzeer gevaarlijke stoffen
naar Derde-Wereldlanden overleg plaats met de Tweede
Kamer. Minister Winsemius is al begonnen met een vrijwillige
regeling van die export. Wettelijke regels hoeven volgens hem
nog niet direkt te volgen, als het bedrijfsleven bereid en in staat
is om in eigen huis afspraken te maken die tot het gewenste
resultaat leiden.
Als ZMF menen we nu al te mogen opmerken dat hiervan
weinig goeds te verwachten valt, zolang er groot geldelijk
gewin te behalen valt door in Derde-Wereldlanden onze - in
eigen land verboden - produkten af te zetten. Kijk maar naar de
bestrijdingsmiddelen.
Een ander punt is dat het met de nieuwe wet ook mogelijk
wordt om in geval van chemische rampen de nodige maat
regelen te treffen. Niet alleen voor Bhopal-rampen maar ook
voor situaties waarin binnen korte tijd bepaalde chemische
stoffen moeten worden opgespoord en vernietigd. In Neder
land is zoiets nog niet nodig geweest, maar een dergelijke
situatie valt niet uit te sluiten, zegt het ministerie van VROM.
Toch niet voor de zoveelste keer een „papieren" regeling die
onvoldoende ondersteund wordt, door de afwezigheid van
personeel en materieel?
In Wantij van februari 1986 spreekt Peter Maas op pagina 16 en 17
over Smidsschorre-perikelen.
Mijns inziens heeft Peter een facet over het hoofd gezien en doet
Staatsbosbeheer - tenminste enkele afdelingen daarvan - hetzelfde.
Smidsschorre was een uitstekend ganzengebied samen met het aan
grenzende weiland rond de Zwartenhoeksekreek. In wezen was het
opgespoten terrein ook weidegebied. Nu is het overwegend bos en
derhalve niet geschikt voor ganzen.
Het weideareaal in Zeeuws- Vlaanderen neemt met de dag af. Dat
de boeren waar mogelijk overschakelen op akkerbouw is te betreuren
maar begrijpelijk. Dat echter ook een dienst die fauna- en natuur
beheer hoog in zijn vaandel heeft staan de ganzen graasmogelijkheden
ontneemt, is een funeste zaak. Immers, daardoor zal de druk op
landbouwgronden toenemen met alle ellende van dien.
Ik wil er dan ook voorpleiten dat iedere meter grasland, die Staats
bosbeheer in het Zeeuwse heeft of nog verwerft, grasland blijft. Niet
alleen de weidevogels, ook de ganzen en de boeren hebben daar baat bij.
Nu lijkt het erop dat Braks zich voor hen inzet maar dat zijn
ambtenaren hen het leven onmogelijk maken.
G. Sponselee.
Van een beetje verantwoordelijke burgemeester, die bovendien de
herderlijke CD A-gedachte aanhangt, mag toch minstens verwacht
worden dat hij zijn gemeentelijke schapen niet zomaar in desteek laat.
Zeker nadat hij ze eerst flink heeft verblijd met z'n volledige mede
werking aan de komst van een tweede kerncentrale. Zelfs ook de
opslagbunkers voor alle soorten radioaktief afval ziet hij graag in de
gemeente Borsele neergezet, zonder het stellen van voorwaarden.
Zo niet burgemeester drs. G. C. G. Van den Heuvel, die de tijd nu
gekomen acht om z'n biezen te pakken door zich te laten weg
promoveren naar een grotere gemeente.
Doetinchem ging niet door, dus maar stug volhouden
Na ons de radioaktieve) zondvloed, nietwaar burgemeester?
Hans Bannink
