Alles wat mooi is moet weg Een geheim, onuitgesproken motto C Digna Sinke Geheimzinnia Abelen op de Dreischorse Dijk in Zonnemaire, maart 1973. Nu staat er nog één. Digna Sinke (1949) vice-voorzitter van het "Amsterdams Fonds voor de Kunst", sloot haar opleiding aan de Nederlandse Film en Televisie Akademie af met de film "Groeten uit Zonnemaire" (1972); haar geboorte plaats. Ze was montage-assistente bij "Turks Fruit" en script-girl in "Heb Meelij Jet" van Frans Weiss. In 1987 maakte ze een dokumentaire over nieuwe Nederlandse muziek, getiteld "De nieuwe golf. Digna Sinke is een veelbelovend filmer en momenteel heeft ze een tweetal films in pro- duktie: "Boven de bergen" (opnames is mei en juni) en "Alles of niets" (opnames in okto ber en begin '92). Grootste angst Digna Sinke Iepen van vóór de ramp in de Goudmijnpolder bij Zonnemaire, maart 1973. Ze staan er nu nog. In Haamstede zijn bijna alle geheim zinnige duinterreintjes waar Oostin-* dische kers op gekweekt werd of rog ge, of waar het meest schuin gewaaide groepje bomen stond dat ik kende, vervangen door omheinde privétui- nen met bijpassende villa's. In 's-Gravenpolder rukt de industrie Voorns denk ik dat Nederland be stuurd wordt met een geheim, onuit gesproken motto als uitgangspunt: alles wat mooi is moet weg. Dat is geen vrolijke gedachte maar ik realiseer me dat ik blijkbaar een rare opvatting heb over wat mooi is. Mooi is voor mij wanneer de dingen logisch passen in hun omgeving, hun geschie denis vertellen, geheimzinnig zijn, mij op sporen van nieuwe ideeën zet ten. In Zonnemaire - waar ik eigenlijk vandaan kom - zijn nu bijna alle boer derijen van vóór 1950 gesloopt en ver vangen door nieuwbouwbungalow- tjes, waarvan er nog veel meer dan dertien in een dozijn gaan. Wat de wa tersnoodramp niet voor elkaar heeft gekregen, lukt nu zonder meer door de ekonomische opbloei. op tot de Lange Mairedijk en brengt de karakteristieke verloedering van de omgeving met zich mee. Bouwaf val en huisvuil gewoon neergeflik- kerd tussen de oude populieren. Dat soort dingen vind ik dus niet mooi. Misschien is "mooi" geen gel dig argument meer: praktisch, orde- lijk en ekonomisch rendabel is waar het om gaat. Dat is mijn grootste angstdat Neder land te ordelijk wordt en mooie din gen niet meer vanzelf blijven bestaan. Dat mooie weitjes, verwaaide bomen en oude huizen museumstukken worden in een efficiënt geordend landschap. Hopelijk goed gekonser- veerd, maar niet meer als iets dat er gewoon nog is. -M

Tijdschriftenbank Zeeland

Wantij | 1991 | | pagina 10