licht tot intensief tuinonderhoud, terwijl
een andere opvatting kan meebrengen, dat
alleen het hoognodige wordt verricht en
dat de natuur zijn gang maar moet gaan.
Muller is kennelijk een aanhanger van deze
laatste opvatting, al dan niet door omstan
digheden daartoe gedwongen. In beginsel
moet een ieder vrij zijn de tuin in te richten
zoals het hem goed dunkt, maar deze vrij
heid kan niet onbeperkt zijn."
Dan volgt een passage waarin gerept wordt
dat buren geen last mogen hebben van uit
zaaiend of woekerend onkruid. Cruciaal in
het vonnis is de opmerking dat de stichting
"niets te veel zegt wanneer zij de tuin van
Muller een wildernis noemt, waarin het
onkruid welig tiert," en dat "Muller door
het reglement gebonden is aan het oordeel
van het stichtingsbestuur over de vraag
welk tuinonderhoud nodig is."
Tuinopvatting
De rechter stelt Muller in het ongelijk. Hij
veroordeelt de huurder tot betaling der
proceskosten. Verder wordt de woonstich-
ting gemachtigd de tuin opnieuw in te rich
ten en vervolgens de kosten van het onder
houd te verhalen op de huurder. De rech
ter vraagt zich in het vonnis wel af "welke
tuinopvatting WSB aanhangt" en vindt dat
met de wensen van Muller rekening moet
worden gehouden en dat de kosten zo laag
mógelijk moeten blijven. Volgens een offer
te van een hoveniersbedrijf aan de
woningstichting gaat het om een bedrag
van f 1.565,- voor achterstallig onderhoud,
f 350,- voor onderhoud voor de rest van
1998 en f910,- voor 1999. De tuin wordt
dan o.a. 6 x per jaar gemaaid en 1-2 x per
jaar tegen onkruid gespoten: "nodig voor
een minimaal acceptabel beeld voor omwo
nenden."
Han Muller is voorlopig niet van plan de
strijd op te geven. Hij beraadt zich op ver
dere stappen.
Intussen heeft de woningstichting Mullers
tuin aan laten pakken. "Het is erger dan
was gevreesd, alles is afgemaaid, vreselijk!",
reageert Han Muller dezelfde dag nog.
Wilde rozen
Ook Nanning-Jan Honingh is huurder van
een huis van de woningstichting Borsele.
Hij is regiomedewerker van de Stichting
Landschapsbeheer Zeeland en maakt plan
nen voor erfbeplantingen. Toch ook
iemand met kennis van zaken zou je zeg
gen. Toen Honingh zijn woning in
Kwadendamme betrok, trof hij een droge
en schaduwrijke voortuin aan. Hij egaliseer
de de boel, bracht paardenmest op en liet
vervolgens de bodem tot rust komen.
Daarna zaaide hij een mengsel van wilde
Snoeihout en maaisel ideaal voor egelnest. Foto: ZMF
bloemen in dat hij elk jaar in de nazomer
maaide om verschraling te bereiken.
Akkerdistels en brandnetels ruimde hij op.
Als erfafscheiding werden meidoorn, slee
doorn en wilde rozen, kenmerkend voor
het Zeeuwse landschap, geplant. Wilde
rozen zoals egelantier, bosroos en honds
roos zijn in ons land een zeldzaamheid aan
het worden. Al gauw barstte zijn tuin van
de insecten en scharrelden er egels rond.
Tevreden genoot hij van de weelde. Van
omwonenden werd nooit een klacht verno
men.
Toch was ook deze tuin niet naar de zin van
de woningstichting. Vorig jaar viel een
schrijven op de mat waarin de huurder
gemaand werd zijn tuin op orde te bren
gen. Honingh schreef een brief terug met
uitleg over zijn visie op tuininrichting.
Vervolgens hoorde hij niets meer van WSB
en dacht dat het goed was. Maar in juni j.l.
stond ook bij hem het gerecht aan de deur.
Zonder enige vorm van overleg werd hem
met een proces gedreigd.
En daar heeft Honingh geen zin
in. "Ik ga geen energie steken in
verzet tegen lieden die blijkbaar
door het chaosbeeld van natuur
geïrriteerd raken. Ik spit de zaak
wel om en zaai bieten of zo. Dat
bevalt misschien wel." 0
Willem de Weert is eindredacteur van Wantij.
Dood hout leeft. Foto: ZMF
8 WANTIJ oktober '98
