terugdringen van de hoeveelheid afval
maar op een betere scheiding."
Terwijl menig huisvader zich 'wereldkam
pioen glasbak' waande, vonden eind 2000
de provincie Zeeland, het Openbaar
Lichaam Afvalverwerking Zeeland (OLAZ)
en alle Zeeuwse gemeentes dat de
gescheiden inzameling beter kon dan nu
het geval was. Op een 'werkconferentie'
werd overeenstemming bereikt over
"Kansen in de Zak", een project waarvoor
bijna een miljoen gulden beschikbaar
bleek.
Alles naar wens?
Het ministerie van VROM had in 1995 op
papier gezet dat huishoudens 85% van al
het papier, 90% van al het glas en 50% van
al het textiel gescheiden moesten gaan
inleveren. Als krentenwegers plozen
onderzoekers uit wat er zoal in een
Zeeuwse vuilniszak/bak zat. Uit die 'sor-
teeranalyses' bleek dat daar nog veel, te
veel glas, papier, textiel en gft-afval in
voorkwam. Te veel in vergelijking met de
cijfers van VROM.
Terwijl het streven was om 90% van al het
glas apart in te zamelen, bleek er in
Zeeland nog ruim 25% in de grijze
zak/bak terecht te komen. Van al het tex
tiel zou 50% apart opgehaald moeten wor
den, dat lukte maar voor een kleine 15%.
Van al het papier zou 85% ingezameld
moeten worden, dat werd ruim 60%. Bij
het gft afval liepen de cijfers het minst uit
een. Daar mikte men op 70% en werd
ruim 60% gerealiseerd. Er zaten dus nog
"kansen in de zak".
Ober, de rekening graag
Volgens Benschop is het in de nabije toe
komst bittere noodzaak, meer dan nu het
geval is, afval gescheiden in te zamelen.
Alleen al om de kosten: "In 1990 kostte
het storten van een ton huishoudelijk
afval 20 gulden. Sindsdien wordt er steeds
meer afval verbrand. Dat is prijzig. In
2001 is het bedrag opgelopen tot 235 gul
den per ton. Iedereen heeft er dus alle
belang bij dat er zo weinig mogelijk afval
gestort of verbrand hoeft te worden."
Opvallend is dat onderzoek naar 'succes
factoren' weinig opleverde. Allerlei des
kundigen hebben zich de afgelopen jaren
het hoofd gebroken over de vraag welke
omstandigheden bepalend waren voor het
succes of het falen van gescheiden inza
meling, maar konden daar weinig zinnigs
over zeggen. Ze bogen zich over een berg
aan cijfermateriaal maar kwamen niet tot
eensluidende conclusies. Het enige waar
min of meer overeenstemming over
bestond was dat afvalproblematiek regel
matig onder de aandacht gebracht moest
worden.
Nog één vraagje
In het kader van 'Kansen in de Zak' is
daarom ook geld uitgetrokken voor een
grootschalig onderzoek onder Zeeuwse
Jan Moekotte is lid van de Wantijredactie
Foto's: Jaap Wolterbeek.
huishoudens. Volgens Benschop wordt,
nu de overheid het zelf niet weet, maar
weer eens aan de burger gevraagd hoe het
verder moet: "Die krijgt, simpel gezegd,
de vraag voorgelegd waarom hij, wat afval
betreft, niet doet wat van hem verlangd
wordt."
Ook wordt serieus oveiwogen vuilnisman
nen meer bevoegdheden te geven mensen
aan te spreken op hun gedrag wanneer er
buitengewone hoeveelheden glas of
papier in de grijze bak worden aangetrof
fen.
Volgens Benschop is er bewust voor geko
zen eerst de Kansen in de Zak te benut
ten: "Misschien dat we daarna maar weer
eens moeten mikken op het terugdringen
van de totale hoeveelheid afval."
Ai, bijna het toetje vergeten. Een
Nederlands huishouden gooit per
jaar 245 kilo voedsel weg (bron
NRC, 6-11-2001). Heeft het u
gesmaakt, mijnheer, mevrouw?
8 WANTIJ december '01
