Oranjezon: dat is pas natuur! Met ingang van deze jaargang is de Agenda pagina van Wantij verhuisd naar de website: www.zmf.nl. De rubriek De Vooloper blijft. Peter Maas licht uit het aanbod van excursies, lezingen en manifestaties één activiteit en gaat op verkenning. "Dat is pas natuur!" roept Stijn, mijn zoon van negen, uit. We lopen door het bos aan de binnenduinrand van - 'i&sSöjeW Oranjezon. Oude, kronkelige abelen. In elkaar gêstörte wilgen. Het heeft wel wat weg van Fangornforest waar- m'i. van de dwerg Gimli zich afvroeg welke waanzin iemanè! er toe dreef om dit bos te betreden. Kijk, een grote haas! Ilse, twaalf jaar alweer, is wildenthousiast. Een haas? Hier midden in het duin? Zou het geen konijn zijn geweest? Nee, véél te groot en ze geeft met haar armen aan hoe groot. Zó groot? Maar was het dan geen ree? Een mens is immers vlug in de war als langs de kant van de weg bordjes staan met daarop een waarschuwing voor over stekende herten. En daaronder staat dan: 250 meter. Soms zie je wel eens herten van meer dan 600 meter, maar dat is dan meestal in het buitenland. Maar hier, in het echt? Sporen genoeg trouwens. Keutels, verse prenten in het zachte slik en hier en daar de bast van de bomen afgeknaagd. Diep in het bos hebben we met zijn drieën dan toch nog het geluk waarop je eigenlijk niet durft te hopen. Voor ons op het pad: twee prachtige reeën! Dagkaart Oranjezon is het duingebied even buiten Oostkapelle. Het was jarenlang slechts toegankelijk met een speciale dagkaart. Dat gaf een drempel, daar kwam je niet zomaar binnen. Nu mag je als donateur van het Zeeuws Landschap zo naar bin nen. Voor diegene die dat niet is, staat er aan de toegang een 'Koot-en-Bie'-achtige toegangsautomaat: 1 euro. Je kunt er slenteren, je kunt er struinen, je kunt er zelfs even verdwalen. Paden Peter Maas Jr'*5— m. *9* .-ïr lopen dood tegen een hek en regelmatig zien we een bord 'geen vrije toegang' van de verkeerde kant. Het is een verrassend gebied, al contrasteren de kaarsrechte infiltratiekanalen van de vroegere water winning enorm met de hoge natuurlijk heid van het duingebied. Boomkruipertjes Vlak voor ons in de oude eik kruipen twee boomkruipertjes tegen de stam omhoog. Heel zachtjes communiceren ze met elkaar door zachte piepgeluidjes. Volgens mij zeggen ze niets tegen elkaar en laten ze alleen maar weten: hier ben ik! En de ander antwoordt: en ik ben hier! Meer hoef je niet te weten. Ik denk dat ze wel gelukkig zijn, die boomkruipertjes Peter Maas is lid van de Wantijredactie. 17 WANTIJ april'04

Tijdschriftenbank Zeeland

Wantij | 2004 | | pagina 17