Zeelands laatste kooiker
aan de dijk gezet
Onze ouders waren nog baas op eigen erf. Ze mochten er zonder vergun
ning een boom omzagen of afval opstoken. Ze bouwden een huis ook al
ging dat ten koste van een boomkikker. Er is gaandeweg steeds meer ver
boden, steeds minder vrijheid. In deze rubriek gaat Jan Moekotte op zoek
naar Zeeuwen die wat natuur en milieu betreft zich te veel vrijheid permit
teren, althans volgens anderen.
aan. Blauwe vlammen flakkerden in die
schemerige schuur. Ik was getuige van een
virtuoze goocheltruc. Zijn oude handen
wisten precies wat ze moesten doen. Hij
pakte de blote vogels links bij poot en
vleugel, rechts bij vleugel en poot.
Draaide ze, hals over kop, boven het vuur,
in spin de bocht gaat in en met een
gestrekte salto achterover. Hij liet ze tot
slot met dubbele schroef door de vlam
men dansen. Ik herkende de geur van ver
brand haar.
Milieudelicten
Na afloop van de voorstelling zei de kooi
ker bitter dat hij van de kooi af moest.
Staatsbosbeheer (de eigenaar) verdacht
hem van milieudelicten. Vanuit de lucht
hadden de hoge heren gezien dat in het
bos rondom de eendenkooi bomen waren
omgezaagd waarin aalscholvers nestelden.
Er was ook een klem gevonden met daar
in een dode havik.
De kooiker hield zich op de vlak
te: "Als ze morgen in de kooi een
lijk vinden, ben ik dan meteen de
moordenaar?" Later gaf hij toe de
bomen te hebben geveld en
accepteerde hij een transactie-
voorstel van Justitie
Jan Moekotte is lid van de Wantijredactie.
Jan Moekotte
Op grond van verhalen had ik een oud en breekbaar
baasje in gedachten. Tot we bij een excursie naar de een
denkooi oog in oog kwamen te staan met een stevige
kerel. Bejaard, dat wel, maar in zijn houthakkershemd
met bloedvlekken hield hij ons wijdbeens moeiteloos
tegen. "Je komt d'r niet in. Wie heeft dat in zijn stomme
hersens gehaald? Dat we, midden in het vang seizoen, zijn
kooi op de kop kunnen zetten?" Toen de kooiker zag dat
we afdropen, werd hij iets milder: "Kom in mei nog maar
Goocheltruc
"Zal ik er een voor je branden?" De kooi
ker goot 'n borrelglaasje spiritus op het
deksel van een oud verfblik en stak dat
eens terug.
dDat deed ik, en sindsdien zag ik de
kooiker wat vaker. Ik proefde voor
het eerst van mijn leven wilde
eend en schrok van de sterke
(lever)smaak. In september vorig jaar was
ik er weer: "Heb er acht gevangen van
daag". Dat kwam er nu ongevraagd uit ter
wijl de man een paar jaar geleden nooit
iets kwijt wilde over zijn vangsten. Hij was
bezig in de grote schemerige schuur waar
van hij maar een klein hoekje nodig had
om voer en gereedschap weg te zetten.
Een man van weinig woorden. Hij gebaar
de me erbij te gaan zitten. Ik keek toe hoe
behendig hij de eenden plukte en daarbij
om de haverklap een duim in zijn mond
stak. Met die natte duim wreef hij de
pluisjes van het vel.
De eendenkooi van Oostkapelle waar
de kooiker over de schreef ging.
Luchtfoto: Eurosense bv Breda 2000.
15 WANTIJ april '04
