?and erover
Zeeland telt 268 gerub
hi
i-
Tot aan het begin van deze eeuw
W~ werd vrijwel al ons afval gestort.
Zeeland had genoeg onrendabele
hoeken en gaten: een kreek, een
blikweide, een veedrinkput. Daar kon je
de rotzooi in kwijt, zand erover en je zag
er niks meer van. Die oude stortplaatsen
raakten begroeid, kregen een andere
bestemming en zijn daardoor soms moei
lijk in het landschap te herkennen.
Vormen ze een milieuprobleem?
Slecht afgedekt
De Provincie Zeeland bracht in beeld hoe
veel oude stortplaatsen er zijn en welke
milieuproblemen ze kunnen veroorzaken.
Door onderzoek in archieven is achter
haald wat op die locaties is gestort. Over
illegale stort werd uiteraard niets gevon
den. De provincie onderzocht of de vuil-
stort het grondwater en drinkwater ver
vuilde, of ze waren afgedekt, of er (giftig)
gas vrijkwam. In totaal werden 268 vuil-
storten gerubriceerd. Ze kregen allemaal
een cijfer dat de milieurisico's uitdrukt.
Tachtig procent van de stortplaatsen
bleek slecht afgedekt. Soms lag er een
laagje grond op van amper twintig centi
meter, een enkele leer lag er niks en kwa
men gevaarlijke stoffen aan de oppervlak
te. Het vuil opgraven, afvoeren en (als
nog) verbranden is duur. In veel gevallen
denkt de provincie dat beter afdekken
volstaat. Een laag aarde van een meter
dik wordt voldoende geacht. Op de lijst
met stortplaatsen kwam de Oude
Veerseweg in Middelburg opvallend vaak
(6 keer) voor. Een goede reden om daar
eens te gaan kijken.
Wanneer heeft u voor het laatst een kuil gegraven? Niet
voor een ander, maar voor u zelf. Een kuil om een dood
konijn in te stoppen, een strijdbijl te begraven of een pot
met goud. Alleen kabelleggers en doodgravers hanteren
nog professioneel de spa. Wij graven niet meer, wij stoken
ons afval en, oneerbiedig gezegd, onze naasten liever op.
Met bomen omzoomde vuilnisbelt langs de Oude Veerseweg Foto: Jaap Wolterbeek
Oude Veerseweg
Wie een vies weggetje verwacht, vergist
zich. De Oude Veerseweg baant zich circa
vijf kilometer lang zigzaggend een weg
tussen Middelburg en Veere en is van
eigenaardige schoonheid. Ze begint als
klinkerweggetje op een rommelig indus
trieterrein met loodsen vol lompen en
oude metalen, autoslopers. Na een braak
liggend terrein met waarschuwingsbor
den "Gevaarlijk terrein. Vervuilde grond"
wordt de klinkerweg een karrenspoor dat
loopt langs een boerderij met het
opschrift "Bosch Wijk". Daar woont een
tevreden man. Hij is er geboren in 1933
en nam het boerenbedrijf over van zijn
vader. Hun ouderlijk huis zakte in elkaar
tijdens de inundatie van 1945. Het 'nieu
we' huis staat er al weer zestig jaar.
Ruwweg vijftig jaar geleden begon de
gemeente Middelburg een paar honderd
nieter verderop een stortplaats. Die vuil
nisbelt, aan de rand van de stad, werd al
snel een geliefd speelterrein. De man zag
er kwajongens vuurtjes stoken en belde
pas de brandweer als er vonken overwaai
den naar zijn schuur uit 1701 die toen
nog met riet gedekt was. Soms zat hij
dagen in de stank en in de rook, vooral
als er rubber van kabels werd verbrand
om het koper te winnen. Het krioelde er
van de ratten, die jaar na jaar, net als de
3 WANTIJ December '06
