ue voorloper
Peter Maas
De ganzen zijn onrustig. Ze vliegen op zodra ik ze in beeld
krijg. Maar dat geldt net zo goed voor de verschillende bui
zerds, bergeenden en kleine zilverreigers. Zelfs een grote zil
verreiger houdt het al snel voor gezien. Kennelijk ben ik
hier deze vroege morgen aan de Schelde niet welkom.
Hier ligt het dan: meer dan 3.000
hectare brakwater schorrengebied.
Ik sta precies op de grens, in het
oostelijke puntje van Zeeuws-Vlaanderen.
Daar waar de Zeeschelde van naam ver
andert en Westerschelde wordt. Voor me
ligt een rietmoeras van enkele honderden
meters breed, dan de diepe en constant
uitgebaggerde Schelderivier waarover
immense containerschepen varen, en,
bijna binnen handbereik, aan de overkant
de uitgestrekte industriegebieden van de
Antwerpse haven. Het meest intensieve
industriegebied dat je je kunt voorstellen,
grenst hier pal aan het meest natuurlijke
landschap dat we nog rijk zijn. Tussen de
stenen glooiing van de zeedijk vind ik
plastic pijpen bestemd voor de bestrijding
van bruine ratten. Ze zijn van de Vlaamse
milieumaatschappij en gevuld met
Difenacoum en Bromodiolone. Mocht je
het innemen, zo wordt gewaarschuwd,
dan kun je een tegengif nemen in de
vorm van vitamine KI. Ik hoor wat balt
sende kieviten en een tjiftjaffende tjiftjaf.
Op het eind van het Sieperdaschor zitten
baardmannetjes, smienten, grutto's en
kiekendieven. Beseffen we wel voldoende
hoe rijk de natuur van het Verdronken
Land van Saeftinghe is?
Hedwigepolder
Achter mij ligt de Hedwigepolder. Een
verlaten aandoend coulisselandschap met
populieren. Hoe zal dit gebied er over tien
of over honderd jaar uitzien? Is het dan
nog altijd polder? Of zal het nieuwe
natuur zijn, ontpolderd en toegevoegd
aan de komberging van de rivier? Zullen
de kleine kreekrestanten die er nu nog
liggen ooit weer dienst doen als dynami
sche geulen van het zo bijzondere inter-
getijdengebied?
Er zijn inmiddels oneerbare voorstellen
gedaan om de Westerschelde weer op te
peppen, maar dan zonder hectares land
bouwgrond te hoeven opgeven.
Afgraven van Saeftinghe of zelfs
het wegzuigen van de ondergrond
zodat het bovenste bodemprofiel
behouden blijft. Hoe verzinnen ze
het. Kunnen we er dan niet één
keer met onze handen vanaf blij
ven?
Wandel mee met een natuurgids in
het Land van Saeftinghe:
Woensdag 30 april en 28 mei.
Zie: www.hetzeeuwselandschap.nl
Peter Maas is lid van de Wantijredactie.
16 WANTIJ April '08
