Het gebeurt niet vaak dat een vereniging zichzelf
opheft omdat het doel is bereikt. Maar de kansen
voor de Westerschelde Container Terminal lijken toch
echt verkeken te zijn: de Kaloot blijft vrij van
containers. De vereniging Redt de Kaloot heeft zich
opgeheven en de ZMf is daarmee één van de
aangesloten organisaties kwijtgeraakt.
Het kwartje van de ZMf
Raad van State
Provincie
Brussel
Gerda Spaander
Hoe het begon: In de PZC van 18 novem
ber 1998 verscheen een bericht over de
aanleg van de Westerschelde Container
Terminal (WCT) op de Kaloot. Voor onder
andere fossielenverzamelaar Freddy van
Nieulande, en Kalootbezoekers Addie den
Herder (inmiddels overleden) en Frieda
Weers was dat de reden om in 2000 de
vereniging 'Redt de Kaloot' op te richten.
In de tussentijd was ook de ZMf bezig met
de WCT. Tjeu van Mierlo kijkt terug: 'De
ZMf was niet principieel tegen, maar wij
vonden de aanleg alleen acceptabel als er
verderop in de Westerschelde in de
natuur geïnvesteerd zou worden. Om dat
te betalen, stelden we voor per container
bijvoorbeeld een kwartje in een natuur-
fonds te stoppen. En dat was tegen het
zere been van Redt de Kaloot.' Zo zag
Frieda Weers dat inderdaad: 'De ZMf liet
zich volgens ons omkopen. En de uit
spraak van Thijs Kramer (ex-ZMf-mede-
werker, maar toen inmiddels gedepu
teerde), die de Kaloot 'een strandje van
drie keer niks' noemde, viel bij ons hele
maal slecht.' Van samenwerking was in die
tijd duidelijk geen sprake. Dat veranderde
toen het compensatie-kwartje er niet leek
te komen, en de ZMf een scherpere visie
op de havens ontwikkelde. Van Mierlo:
'Het was duidelijk dat de toekomst niet
lag in containers, maar in bulk en in stuk
goed.' In die tijd werd het onderlinge wan
trouwen overwonnen en in 2002 sloot
Redt de Kaloot zich aan bij de ZMf.
De mensen van Redt de Kaloot hebben
hard gewerkt. Frieda Weers herinnert zich
nog de vele ludieke acties op het strand.
'Maar het was voornamelijk de planologi
sche procedure die veel tijd vroeg. Plano
logie was voordien niet bepaald onze
dagelijkse bezigheid. Het inwerken in die
materie is iets voor doorzetters - en dat
waren we. We hebben deskundigheid
aangetrokken, en voor de gang naar de
Raad van State schakelden we juristen in.
Bijzonder was ook ons contact met de
Europese Commissie in Brussel, over het
handhaven van de Europese natuurricht-
lijnen (Vogel- en Habitatrichtlijn).'
Maar de Provincie ging stug door op de
geplande route. Provinciale Staten stem
den op 4 oktober 2002 in met de aanleg
van de haven, waarmee de tegenstanders
nu alleen nog bij de Kroon c.q. Raad van
State hun gelijk konden halen met een
beroepschrift en een schorsingsverzoek.
Op 31 januari 2003 was er een zitting van
de Raad van State, die leidde tot honore
ring van het schorsingsverzoek dat door
Redt de Kaloot, de ZMf en andere partijen
was ingediend. Vervolgens werd op 16 juli
het WCT-besluit van de Provincie vernie
tigd. Tjeu van Mierlo noemt dit 'de eerste
grote overwinning van de Zeeuwse milieu
beweging na het openhouden van de Oos-
terschelde'.
Hardnekkig als de Provincie was, zocht ze
toch naar een vervolg. In augustus 2003
was er al een debat op verzoek van de
201 wantij oktober 2016
