Het landschap bepaalt ook
onze identiteit
Zeeland verbeeld
Hoe zou u uw werk
omschrijven?'
Hoe bent u gekomen tot
wie u nu bent, in uw
werk?
Wat 'heeft' u met
Zeeland, in hoeverre
beïnvloedt Zeeland uw
werk, en u als persoon?
K'mt-
V: 3-
Rob Kregting
10 wantij oktober 2017
Ik heb ook fictie geschreven, maar mijn
favoriete genre is toch verhalende
non-fictie (of wat sommigen ook wel
'faction' noemen). Gebaseerd op de
realiteit, maar geschreven zoals een
roman, met veel verhalen, veel beschrij
vingen, veel betrokkenheid ook. Dat begon
met mijn debuut 'Ze zijn zo lief, meneer'
(1992), over moderne vrouwenhandel,
maar opgehangen aan het portret van één
bende, de bende van de Miljardair, actief
in Rotterdam en Antwerpen. En dat
eindigde (voorlopig) met 'Dit is mijn hof'
(2015), over de teloorgang van het oude
boerenland in het algemeen en de
spanningen in mijn geboortestreek in het
bijzonder. In mijn twaalf boeken tot nu toe
kijk ik altijd door een sociale bril naar een
bepaalde ontwikkeling; dat is blijkbaar de
mislukte sociaal werker in mij...'
'Toen ik klein was stond er thuis geen boek
op de plank, maar toch heb ik alles van
mijn moeder meegekregen: mijn liefde
voor verhalen en mijn sociaal engagement.
Die twee komen samen in het soort
geëngageerde literatuur dat ik schrijf.
Mijn moeder vertelde van 's morgens tot 's
avonds en ze kon geen onrecht zien.
Op de middelbare school had ik met
enkele klasgenoten - onder meer schrijver
Tom Lanoye - een literair clubje, dat erg
aangemoedigd werd door onze leraar
Nederlands, de toen beroemde dichter
Anton van Wilderode. Ook de boerderij,
een avontuurlijke en romantische wereld
in mijn ogen, maakte mij tot wie ik was, en
wie ik ben. De boerderij betaalde ook mijn
studies. Met 'Dit is mijn hof' betaal ik een
deel van mijn schuld terug.'
'Ik ben geboren en getogen in de polder
aan de Zeeuws-Vlaamse grens, heb altijd
veel contact met Zeeuwen gehad, en
diep vanbinnen schuilt er natuurlijk een
echte Zeeuwse ziel in mij. De koppigheid,
de onafhankelijkheid, de melancholie, de
gebondenheid aan de familie en de
grond, enzovoorts. Ik droomde er als
jongen al van een soort moderne
'boerenroman' te schrijven. Dat heeft
uiteindelijk geleid tot 'De bres' (2000) en
tot 'Dit is mijn hof', waarin ik schets hoe
een eeuwenoude, unieke polderstreek
verdwijnt door respectievelijk haven- en
natuurontwikkeling. Dat laatste boek is
nu ook in het Duits verschenen en het
komt nog uit in China, dus het gaat
blijkbaar over iets 'universeels'. Ik ben
