1. De havens
Sprong voorwaarts
2. De opgave van de
deltawateren
Waterdunen Zeeuws-Vlaanderen.
Foto: Loes de Jong
aanpak wellicht gewenst is, en of kunnen
we ons voorstellen hoe we daaraan
zouden kunnen werken.
Interessant is de ontwikkeling sinds de
tweede Thijs Kramerlezing door Hans
Smits in 2010, toenmalig CEO van de
Haven van Rotterdam. Hij keek toen aan
tegen een niet-vlottende samenwerking
tussen Rotterdam en Zeeland Seaports.
In de havenplannen van zowel Rotterdam
als Antwerpen stonden en staan overigens
behartenswaardige woorden over
samenwerking tussen die twee grote
havens, voorbij de onvermijdelijke
concurrentie. De Zeeuwse havens hadden
in de ogen van Smits geen grote rol.
In mijn ogen gaat het vanuit een afstand
gezien in de delta om één havensysteem,
intensief verbonden door scheepvaart
routes, wegen en vooral ook kabels en
pijpen voor transport van goederen,
gassen en vloeistoffen. Het is veel meer
één systeem dan we denken: havens en
industrieën zijn onder- en bovengronds
intensief verbonden. De economieën
achter de kades zijn wel verschillend.
Rotterdam is de kade voor Duitsland waar
de toegevoegde waarde wordt verdiend
en er is vooral overslag met weinig
toegevoegde waarde. Antwerpen heeft
veel meer toegevoegde waarde en is ook
als stad veel intenser met de haven
verbonden dan Rotterdam.
De sprong naar voren hier in de delta is nu
North Sea Port. Een echte sprong voor
waarts, en op termijn ook nog rechtstreeks
verbonden met Parijs. Los van de grootte
is het een enorme opdracht om met de
daarin verbonden industrieën klimaat
neutraal te worden. Dus nu doorpakken
daar, doorspringen op weg naar een
duurzaam havensysteem inclusief de
daarin besloten grote industrieën: Yara,
Dow, Zeeland Refinery, en vele anderen.
En wat een kans, wat een kennis is daar, en
hoe kunnen de privaat-verantwoordelijken
worden gekoppeld aan de publiek- verant
woordelijken, en de regio optillen naar
zelfvoorziening. Dus niet langer de
samenleving tegenover de private sector
graag, immers elke winbare eigen energie
van Zeeland is direct te verkopen aan de
grote energievraag in de havens, en de
restwarmte van de industrie kan terug
naar de glastuinbouw en de steden in
Zeeland en Vlaanderen. Wat een uitda
ging, voorbij de traditionele tegenstellin
gen. Stad, haven en land intensiever met
elkaar verbonden.
De zeespiegelstijging plaatst Nederland en
Vlaanderen voor een grote opgave in de
komend eeuw. Maar dat is niet het enige.
Onze rivieren worden op dit moment
ingericht om veel meer water tegelijk af te
voeren. Tegelijkertijd zijn de rivieren ook
een samenhangend ecologisch systeem.
En daar wordt tegelijk met het vraagstuk
van waterveiligheid aandacht aan
gegeven. Zie bijvoorbeeld de nieuwe
werkelijkheid Nijmegen - Lent waar de
rivier verruimd is.
Lees verder op pagina 16.
wantij mei 2018 (13 1
