en alle gedoogplekken worden gelegaliseerd. In het verre verleden waren er namelijk diver se bouwprojecten stilletjes door de mazen van de wet geglipt en ontstond er een ingewikkel de gedoogsituatie. Met het generaal pardon komt er een eind aan het gedogen. Vanaf nu wordt alles onder vergunning gebracht en zal het waterschap er nauwgezet op letten dat er alleen met vergunning wordt gebouwd in de aangewezen zones van de waterkering. Wordt er toch nog illegaal gebouwd, dan zal het waterschap eerst trachten via de weg van goed overleg de nieuwe illegale bouw alsnog onder vergunning te brengen. Lukt dat niet, dan moet die via bestuursdwang worden opgeruimd. Een geval apart zijn de strandpa viljoens. Die staan allemaal in de kernzone of beschermingszone. In principe heb je twee soorten strandpaviljoens: die in het najaar worden opgeslagen en die het hele jaar door op het strand staan. Ze zijn aan bepaalde regels gebonden en één daarvan is dat ze demontabel moeten zijn, ook degene die er het hele jaar door staan. Nu is die regel door sommige uitbaters in de loop der jaren wel wat verwaarloosd. Vorig jaar heeft het water schap elf paviljoenhouders aangeschreven hun tent te verplaatsen (minimaal vijf meter uit de duinvoet, twee meter boven het strand en tweehonderd meter uit elkaar). Niet voor iedere paviljoenhouder is dat een gemakkelij ke klus. Toch vraagt de zorg voor de waterke ring om deze maatregel. Met tact, vasthou dendheid en goed overleg moet het uiteinde lijk lukken om alle strandpaviljoens op de goede plaats te krijgen. Streng met beleid Hoe streng is de keur nu? Strikt doorgerede neerd zou je op het Walcherse strand met zijn rijen paalhoofden - de kernzone - dus niet meer op het strand mogen spitten, geen zandkastelen mogen bouwen en onze Duitse badgasten zouden hun geliefde kuilen niet meer mogen graven, want dit alles valt onder de 'grondroering' die in deze zone verboden is. Wordt het beleid gehandhaafd om in de kernzone en beschermingszone geen zagers te laten steken, geen schelpen te rapen of mosselzaad te laten steken op de paalhoofden? 'Jazeker', beaamt Wilgerd Heidens rustig, 'als je een keur maakt, moet je die natuurlijk ook handhaven en wel zo precies mogelijk, qaar de letter van de keur. Maar in een algemene regel kun je wel wat ruimte geven en wel precies op die voor waarden die het waterschap zelf formuleert. Het voordeel hiervan is dat je de voorwaar den heel exact kunt omschrijven en daar door in de handhaving veel sterker staat. Zandkastelen en kuilen voor Duitse badgas ten mogen zodoende blijven'. Ook het hou den van schapen op de dijk is zo'n geval. Heidens: 'Volgens de keur kan dat niet, maar het laten grazen van schapen hoeft niet slecht te zijn, mits het aan bepaalde voor waarden voldoet, zoals niet teveel schapen, niet te lang en met minder bemesting. Die voorwaarden formuleren wij in de algemene regel. De professionele schelpenrapers en mosselstekers zijn zo gering in aantal, daar maken we geen algemene regel voor. Die enkelen krijgen een vergunning.' Informatie Al deze maatregelen kunnen grote gevolgen hebben voor de burger. Daarom is een goede informatievoorziening essentieel. Actief zal het waterschap de burgerij benaderen via speciaal voorlichtingsmateriaal, persconferen ties, advertenties en speciale informatie voor gemeenteambtenaren. Hoewel niet strikt noodzakelijk, staan er enkele strafbepalingen in de keur. In principe is dat al geregeld via de waterschapswet. Voor alle duidelijkheid zijn de maatregelen toch in de keur opgenomen. Dan weet de burger waar hij aan toe is. Maximaal zou men zich een maand hechtenis op de hals kunnen halen, of ƒ5000,- boete. Heidens: 'In de praktijk werken wij van Waterkeringen nauwelijks met het strafrecht. Het is veel efficiënter om via het bestuursrecht de mensen tot uitvoering van de keur te bren gen. Een dwangsom is toch vriendelijker voor de mensen en helpt beter dan hechtenis'. Glashelder 'Modern, uniform, helder en duidelijk', noemt Wilgerd Heidens de keur. Eén oud woord wilde men op waterkering eigenlijk nog niet kwijt: de 'grasetting'. In het model van de Unie wordt dat woord weliswaar niet genoemd, maar in Zeeland kent iedere boer en iedere waterschapper dit. Toch is het uit eindelijk niet in de keur terecht gekomen. De couleur locale moet wijken voor de duidelijkheid; geen Zeeuwse onderonsjes, maar een moderne keur waterkeringszorg. Glashelder. maart 2000 10 waterwerker

Tijdschriftenbank Zeeland

Scheldestromen/de Waterwerker | 2000 | | pagina 10