Werk
aan de
dijk
Secretaris-directeur Joan de Visser: 'Ik zou er
helemaal geen moeite mee hebben om in een
open ruimte te werken...'
komen dus heel wat voorzieningen die er nu
niet zijn in het kantoor in Goes. Geen grote
open vlakte dus, maar ook geen cellen. Op
zoek naar de ideale mix.
Denkomslag
Zoals al eerder is opgemerkt, wordt er gepro
beerd een andere denkwijze bij de medewer
kers te bewerkstelligen. Dat bereik je niet door
volgend jaar de medewerkers met vraagtekens
achter te laten in het nieuwe, meer open kan
toor. Daarom werkt het managementteam hard
aan een nieuw Sturings- en Managementcon
cept oftewel een SMC. Hierin wordt verwoord
wat er verwacht wordt van de medewerkers.
Joan de Visser verduidelijkt het nog een keer.
'We willen echt de boel gaan opengooien. Dat
bereik je niet alleen door aparte kamertjes
tegen de vlakte te gooien, maar er moet een
omschakeling komen in de hoofden van de
waterwerker
mensen. Straks moet het zo zijn, dat we elkaar
veel makkelijker aanspreken en we eens een
praatje maken met collega's die normaal
moeilijk te bereiken zijn in hun eigen kamer,
in hun eigen sector op hun eigen afdeling. In
het nieuwe SMC zal concreet gemaakt worden
hoe we deze cultuurverandering willen berei
ken. Zoiets verander je niet van de een op de
andere dag, maar ik denk dat het nieuwe kan
toor een belangrijke bijdrage kan leveren.
Alleen al door het feit dat je dagelijks langs
collega's wandelt waar je normaal niet zo snel
komt. Je kunt zo veel sneller eens advies
inwinnen bij iemand waar je het normaal niet
zo snel aan zou vragen. Dat kan zeker verhel
derend werken.
Nuchter
In de introductie is het voorbeeld van het
Interpolis-kantoor in Tilburg al genoemd.
Vrijheid en openheid zijn daar kernbegrippen
geworden. Medewerkers wandelen daar bin
nen op zoek naar een plek. Waar dat is, naast
wie en wat je daar doet, mag je zelf weten.
Vakantiedagen hoef je ook niet door te geven
als je maar zorgt dat je je doelstellingen haalt.
Uiteraard is het voor het waterschap niet
mogelijk om deze richting op te gaan.
Medewerkers van het waterschap hebben
immers geen keiharde en concrete meetbare
doelstellingen, zoals het aantal af te sluiten
polissen per jaar. Waarom dan toch dit voor
beeld? Om aan te geven dat het waterschap
qua denken en doen wel een andere, vernieu
wende kant op gaat, maar dat we niet in
extremen moeten denken. Er zal continu kei
hard gewerkt worden aan de dijken, wegen,
het zuiveren van afvalwater en alle overige
taken, maar niet op zwerfkeien en oorstoelen.
Misschien blijven we als Zeeuwen daar te
nuchter voor.
Van goed naar beter. Dat is de naam van de
reorganisatie die binnen het waterschap
plaatsvindt. Een nieuwe organisatie is het
gevolg en straks verhuizen we naar een nieuw
kantoor met meer openheid en een andere
denkwijze. De grote grijze loketten met norse
ambtenaren waren al verleden tijd, maar straks
echt geschiedenis. Hoe het er straks wel uit
komt te zien? Daar kun je maar op één manier
achterkomen.
Het waterschap heeft de dijkvakken
Reigersbergschepolder (nabij Rilland en Bath)
en Baarlandpolder (in de omgeving van
Baarland) getoetst aan de veiligheidsnorm. Bij
beide dijkvakken is de meeste steenbekleding
als onvoldoende beoordeeld en moet deze
dus verbeterd worden. Dat gebeurt in de
periode april tot oktober 2003 in het kader
van project Zeeweringen: het samenwerkings
verband van Rijkswaterstaat en de Zeeuwse
waterschappen. Het materiaal dat gekozen is
om de onvoldoende sterke delen van de dijk
vakken te verbeteren, garandeert dat de
natuur op termijn minstens herstelt. Vorig jaar
startten de verbeteringswerken aan het dijk
vak Zuidwatering (in de buurt van Ritthem).
Ook de werkzaamheden aan dit dijkvak wor
den in 2003 afgerond.
