V
op haar lichaam te meten. Dan stap
pen ze in een automatische 'sluis'.
Omdat er in de bol namelijk onder
druk heerst, kun je niet zomaar
binnenlopen. Verrast is ze om te zien
dat de plek, waar de gebruikte splijt
stofelementen onder water liggen,
best klein is.
Achter beton, onder water
De kerncentrale zit met één groot
probleem: radioactief materiaal. Als
je wordt blootgesteld aan te veel stra
ling, loopje een gezondheidsrisico.
Daarom ligt het radioactieve mate
riaal in een gesloten systeem veilig
achter meters beton, diep onder
water. Beton en water schermen de
straling zo goed af datje toch veilig
kunt werken in het hart van de cen
trale. Zodra iemand de centrale in
gaat, draagt hij een meetinstrument
dat meet hoe hoog de opgelopen
straling -hoe klein ook- is. "We han
teren strenge stralingslimieten, veel
strenger dan de wettelijke norm",
vertelt Monique. "En als iemand toch
op die bedrijfsnorm zit, dan moet hij
een tijdje ander werk doen."
Monique rondt het bezoek af. "Het
zou mooi zijn als we stroom kunnen
opslaan, maar zo ver zijn we nog
niet. Omdat we toch met z'n allen
achter de tv willen zitten en veel
stroom verbruiken, moeten we voor
lopig alle bronnen gebruiken. Mét
oog voor mens en veiligheid."
Het beeld dat Laura door de me
dia over EPZ en gebeurtenissen in
andere kerncentrales had gecreëerd,
heeft ze na haar bezoek bijgesteld.
Geen terrein ter grootte van Shell in
Pernis met grote fabrieken. "En geen
mannen in witte pakken die achter
de knoppen zitten. Maar een kern
reactor die veel kleiner is dan ik had
verwacht. Toch was het erg leerzaam
om te zien hoe het in z'n werk gaat
en hoeveel veiligheidsmaatregelen er
genomen worden om te zorgen dat je
er veilig kan werken, maar ook dat
wonen in Zeeland veilig blijft."
Links: In de bol vertelt Monique over
de splijtstofelementen.
Rechtsonder: Er zijn honderden
knoppen, maar daar zit pas iemand
achter als problemen opgelost
moeten worden.
