3
Na de oorlog was er van de Oranjemolen weinig
goeds meer over, al kon hij met wat oplappen toch nog wel
blijven draaien. Do oh na 1950 werd zijn taak beëindigd door
de opkomst van de maalindustrie. Daar rust, roest betekent,
werd de molen steeds bouwvalliger» En menigeen vroeg zich
af;"wat moet dit worden?" De gemeente besloot tot restaura
tie en wel voor de kapitale som van 260.000, Dat de inge
bruikneming danook een officieel tintje kreeg, laat zich wel
verstaan. Precies half drie werden de v/ieken op de wind ge
kruid en de vang door de
vroegere eigenaar, oud-
Ij 1 molenaar Adriaanse losge-
;f\. Langzaam aan
kwamen de wieken in be~
jftSJ^ weging en in steeds toe-
vfiwmnemende vaart gingen zij
Ti iWr sneller draaien. Een mach-
tig ^gezicht, iets waar
mrnw Steld werd.
Ieder der geno
digden beklom nieuwsgie
rig de vele trappen in de vijf verdiepingen tellende reus»
Het bonkend en stampend geluid, veroorzaakt door de kolossa
le houten assen en raderen, gaven een bedrijvige sfeer. De
flitsende schaduw van de voorbijsnellende wieken, via de
kleine vensters waar te nemen op de half duistere zolders,
brac'ht ons weer in een stemming, of nóg mens en dier afhan
kelijk waren van deze brute kracht. Velen der aanwezigen
konden het niet nalaten, als waren zij echte kenners, even
de hand. te steken in de zak, waarin het toestromende
nog wam aanvoelende meel opgevangen werd»
Ieder wilde ook wel eens eon kijkje nemen op de
gaanderij, om vanaf deze hoogte een blik te werpen over de
