- 14 -
vandaar het timmeren in de avonduren, een "beetje op voor
raad. werken, zo werd een bedrijf opgebouwd.
Wat roken die makrelen lekker. In het verenigingsge
bouw werden ze uitgedeeld aan de werklozen, maar wij kre
gen ze niet en ze werden niet gekocht ook, hoogstens 2
bokkingen, zaterdags. Ja toch, één keer kwam vader er met
één thuis, het was een feest om nooit te vergeten, dat
ben ik dan ook niet. We waren met 4 kinderen thuis en we
deden er al onze boterhammen mee. Of pa en ma er ook van
gegeten hebben? Hun portie zal dan neit groot geweest zijn.
Zo dwalen je gedachten af als je in een museum bent en
ook op papier zo te zien. En het hoeft niet altijd een kuns'
werk te zijn dat herinneringen aan vroegere collega's op
roept. Bij het repareren van hetplafond in de Herv. kerk,
't was nog in de oorlogsjaren, vonden we een plankje
waarop geschreven; goed voor 1 kan, Jan Passenier 1882.
Nu was die man al een jaar of wat dood., we dronken trouw-
wens niet, afgezien dat er nog niets te krijgen was.
Toen we het loshaalden stond aan de andere kant; wie dit
vindt moet 2 kan geven, Pau de Voogd. Drank was toen een
algemeen verschijnsel op het werk, al werd er vermoedelijk
niet meer gedronken dan nu, het resultaat was altijd fu
nest omdat er geen geld voor was en het daarom altijd ten
koste van het gezin ging, al was de prijs een goeie 100
jaar geleden maar zon 60 cent per liter.
Datver op het werk gedronken werd was natuurlijk niet
zo verwonderlijk, want vrije tijd bestond nu eenmaal nau
welijks. Vooral 's maandags was er altijd nadorst. Er werd"
dan, en trouwens op andere dagen ook niet, nooit een ge
legenheid verzuimd om een paar maatjjes te laten aanrukken.
Zo waren G-errit en Lou samen aan het metselen aan een
zelfde gevel. G-errit was links en dat leverde vroeger een
paar cent per schof extra op! Dat kwam omdat ze dan beide
vanuit het midden naar het eind toe konden werken; 2
rechtse metselaars beginnen beide links.. Eén moet er dan
in het midden beginnen en kan het voorkomen dat de ander
niet precies uitkomt waar zijn maat begon. Dat geeft dan
weer geknoei of enkele stenen oprapen en opnieuw óf nauwer
óf wijder leggen. Dat kost tijd en het was de baas wel wat