nog 'n stuitje van d'opbriengste onderouwe, a zft eele kot weinig of niks op-
brienge".
Zo kwam *t dat Izakje Roelse veertien dagen later zijn intree in ft armenhuis
deed.
't Mannetje was in die korte tijd zichtbaar verouderd. Zijn plotselinge ontslag
had hem hevig aangegrepen, en de gedwongen verkoop van zijn huisje, waar
hij in geboren was, niet minder. Maar hij had geen keuze gehad. Wat moest
hij daar beginnen, zonder inkomsten De boer wist het wel. Hij kon nergens
meer heen dan naar het diakoniehuis, de laatste toevlucht der afgewerkte en
versleten loonslaven der meest altijd hardvochtige boeren.
Zwijgend en schoorvoetend kwam hij het woonvertrek binnen. Vier bejaarde
mannen en drie vrouwen zaten om de verveloze tafel. "Kiek is an!", zei
Willem Cornelisse, een korte gezette man met stekende oogjes, "wien ebbe
me daer Kom je ier ook in de villa renteniere, Izak Ook bie je vriende-
likken baas der uutgeschopt zeker?" "In de villa!", schaterde de jongste van
de vrouwen. Zij was vijf en dertig. Een arme geesterkranke, die vriend nog
maag bezat. Met een waanzinnig lachje begon zij te zingen:
"In de villa moet je mé weze,
in de villa moet je mé zijn
Daer staet op de deur geschreve:
Ier is !t leve o zo fijn!"
De gangdeur ging open. Willemien, de armhuis-moeder, stak haar hoofd naar
binnen en snauwde: "Wil je je zotten bek is ouwe, Sare Of moe'k je de tange
is over je lenden leie?" Maar Sare - simpele Sare, zoals zij algemeen ge
noemd werd - zei dreigend: "Komt is an me, a je Tt art in je ziele eit!"
De vrouw sloeg grollend de deur dicht. Een der andere mannen, Kees Flipse,
een kalme grijsaard met een goedig uiterlijk, wendde zich tot de nieuw aange
komene, die met een bedremmeld gezich was blijven staan. "Pakt mer fn
stoel en gaet zitte, Izak", nodigde hij vriendelijk. En een derde, die uit een
oud doorgerookt pijpje zat te dampen, voegde er aan toe: "Ier moet ieder zrn
eigen mer alpe m!n goeie man. *n Ander doet het nie oor. Affijn, dat za je
gauw genoeg leere ier in de villa. *t Verkebeest, da je daer even in !t deurgat
zag, za je de kriegsartiekels vandaege nog wé voorleze, gin nood!"
"Ikke bin ier noe ten naestenbie vuuf jaer, viel een der andere vrouwen in.
"En", ging zij voort, M,t leven datte me ier leide is bie de beesten af. Ik ka je
verzekere. "Nou, nou", viel een derde, lange broodmagere vrouw in, "noe
moe je ft nie al te erg maeke, Janna. Wilder ebbe ier kost en kleren en fn on
derdak. Wat wil je meer? As je ier verzeild raekt, weet je van te voren da
je nie in 'n renteniersuus op de Rieke Singel terechte za komme. Slecht kü je
Tt ier nie noeme". "Nee", antwoordde de andere vrouw grijnzend, "zei mé ge
rust, dat 't ier luilekkerland is en 'n vetpot. Eiken dag stropievet of braedvet
op je dinne boterammetjes en in de middagpanne bie de poters meer waeter
as vet. En ft vleis Och, lieven tied! Dét er nog ter taefel komt ete de lieve
vader en moeder 't meeste van op. "Op, Op, Op! en op is weer aele" viel
Sare in. En met een onzinnige lach vatte zij Izak bij de arm en riep luide:
Eme ltje lieve wat is toch 'n man zonder benen, haha ,ha--boe-e
Dezelfde avond lag Izak, de nieuwe bewoner, op het harde strobed zijn toe
stand en toekomst te overdenken. "Och Jijs, Jijs!" zuchtte hij, "jie bint ier
temisten vo bewaerd, m'n goeie ziele".
Izak kon het leven in het armenhuis niet gewend raken. Niet dat hij zo veelei
send was. Maar hij was een man des vredes en kon niet aan het twisten en bek
vechten, dat de meesten zijner huisgenoten haast elke dag deden, wennen.
Hij leefde ja, maar dat was ook alles. Men moest maar liever niet vragen hoe.
12
