WALCHEREN IN DE WINTER VAN 1880.
5 gemeten bouwland aan 't eind van de wegeling aan de noordzijde bij de Nieuwe weg. Dit
land 'De Molshoek' werd in 1918 publiek verkocht.
Bij Buttinge kocht Jan de Witte 3 gem. weiland en 2 gem. bouwland bij de hofstede 'Molen-
zicht', die bewoond was door de oudste zoon Jan de Witte Jzn. om hem die grond te ver
pachten. Later werd de hofstede bewoond door Jan de Witte Jzn. Jr.
Jan de Witte gaf zijn drie kinderen Jan, Martinus en Neeltje elk 350,voor een nieuwe
verewagen. Maar grootvader Martinus had dit nodig om pacht te kunnen betalen.
In 1894 is aan Jan de Witte de gouden medaille uitgereikt voor 50 jaar gemeenteraadslid
maatschap. Hij was 30 jaar le wethouder geweest. In de Hervormde kerk zaten in het 'wet-
bocht' de burgemeester Paspoort, Jan de Witte en Izaak de Pagter, die 2e wethouder was.
Overgrootvader Jan de Witte is 4 mei 1897 overleden, hij werd bijna 87 jaar.
Zijn vrouw Maatje Huisman was reeds 16 december 1894 overleden, zij was 78 jaar oud.
UIT DE NAGELATEN GESCHRIFTEN DOOR JAN VADER
'Vroeger, in mien prillen tied, och lieve mensen toen was 't op Walcher eêl anders gesteld as
tegenwoordig'.
De oude baas was weer eens op zijn praatstoel. Als hij over de tijd van zijn jeugd begon,
leefde hij helemaal op. (Tussen haakjes: hij kon veel van de oude tijd weten, want hij was al
dicht bij de negentig en nog helder van geest). Hij zweeg even en staarde in gedachten naar
buiten. Blijkbaar toefde zijn geest weer in het verre verleden.
De kleine Rinus, zijn kleinzoon, legde de hand op zijn arm. 'Wat was ter dan toen zo anders,
Groötevader?', vroeg de jongen nieuwsgierig. De oude man hief langzaam het hoofd op.
'Watte?, wat bedoel je mee 'anders'?', zei hij verstrooid. Hij was er met zijn gedachten hele
maal niet bij, dat was duidelijk te zien. De oude man was zelf al vergeten waar hij het zo juist
over had. Met zijn hand streek hij over het rimpelige voorhoofd, als om zijn gedachten te
verzamelen. 'O jael', riep hij opeens, "k weet het a, joen. 't Liep over 't goeie ouwe Walcher,
't Walcher uut mien tied. Och jae 'anders'. Wat moet ik julder di noe is van zeie. 't Was ei-
gelik aolles anders as in deze daegen'. Hij giechelde zachtjes, als hij voortging: 'Julder kunne
je dat ouwe Walcher nie voorstelle en nie indienke, guus. Dat moe je zelf gezien ebbe, wil je
dat goed wete. Affijn, ik wil julder der wel ies van vertelle. As Groötevader zo oud was as jul
der noe, waere der nog gin fietsen en nie van die gevaerlikke autose diengers, die zonder
paeren kunne rieë. Wilder kenden toen nog geen aerepelrooiers en gin maaimasiens en gin
'Schiet je noe mee spek, Groötevader?, viel de elfjarige Kees hem ongelovig in de rede. Maar
de grijsaard schudde het hoofd. 'Net nie', antwoordde hij, 'Groötevader vertelt niks as de
zuuvere waerheid, joen'. Maar Kees was nog maar ten halve overtuigd. De knaap kon zich
een maatschappij zónder al die dingen eenvoudig niet voorstellen.
'Dat kón toch nie', zei hij verbaasd, 'dan was er niks'. Groötevader keek hem grinnikend
aan. 'Jae, jae, di was buutendien nog genoeg m'n veintje', verzekerde hij. 'Ik vertelle julder
gin leugens oor. Van sommigste diengen was er zelfst vees te vee. In d'eeste plaese van
waeter'. Hij stopte even en keek de twee, die met open oren luisterden lachend aan. 'Och
lieven tied!', begon hij weer, 'dat ebbe julder nooit zo gezie, oevee waeter of er toen op ons
goeie Walcher stoeng. Ons Meliskerke ier, leit in een van de laagste gedeeltens van 't eiland,
dat wete je wel Noe, as 't in dien tied 'n natte baemesse geweest h, zag je, as je gunter op 't
Noordende stoeng en 't Noorden inkeek, niks as 'n zee van waeter. Gin land en gin weien en
gin wegen, niks as één groote vlakte der waeteren. 'k Wou da 'k julder dat nog is kon laete
zien'. 'En oe mochte de mensen uut dien tied oek dan uut de voeten komme in zö'n sittewa-
13
