deur dien beroemde dokter Mezger geneze 't oren van d'r rimmetiek. Onder de naeme
Carmen Silva ei ze vee mooie boeken geschreve en vö de zangverênegienge ei ze ook nog 'n
paer mooie vaesjes geschreve. Ik d'r nog êén van en de villa waer ze nog gelogeerd eit en die
ni der genoemd is 'Carmen Silva' staet 'r nog aoltied an 't ende van de Noordstraete.
Jea dien dokter was êêl bekwaem en uut alf de waereld kwaeme d'r aollerlei oge personen nae
z'n toe om van d'r kwaelen geneze 't oren. Ze leeë mêêstal an van die raore ziekten, di gêên
mens wat an kon doe en waere naebie aoltied alf of soms wel êlemaele verlamd. Dien dokter ei
t'r vele geneze en dat leide'n gêên windeiers oor, wan ie deed 't blangelik nie vó niks, mè di
gaeve ze nie om. Van êén patient die d'n genezen ao kreeg 'n een êêle villa kadoo, villa Irma
an de Noorwegt, die laeter verbrand is toen d'r ouwe mensen in ondergebrogt waere.
Onder aol die rieke sokkelaers was t'r toen ook is een Russische grootvorst. Die man was an
aollebei z'n benen verlamd en de beste dokters uut êêl de wereld konden nie geneze, mer onze
niep-en-kniep dokter eit'n tog wi zo verre gekrege dat'n weer lope kon, mè dat gieng nie zö
zachtandig oor, dat zou die lamme Rus ondervinde. D'n dokter liet z'n rietuug voor komme
en ie zette dien verlamden man d'r achter. Ie mog de stange vastouwe, waer de joengers
aoltied op meereeë, die achter an 't rietuug zat. Loslaete kon 'n nie, wan d'n dokter ieuw'n
mee z'n gróte sterreke anden stevig vast. Toen de paeren begonne te stappen, brulde die Rus
net as 'n wilden, mè di trok d'n dokter ze'n eige niks van an, ie zei: 'Je kan lope en je za lope'.
En oe of 'n ook schrêêuwde en brulde, 't ielp aol niks, ie wier gewoonweg meegesleept en nae
'n paer oefeniengen begon 'n werentig stapbewegiengen te maeken. 't Mog vanselfs nie te
gauw gae, wan 't was een goed melkkoetje, dat begriep je. Iedere dag konde me die Rus
achter dat rietuug zie zwabbere mee z'n slappe sukkelaode bénen en nae een paer weken eit 'n
d'n zoverre gekrege dat 'n een paer stappen allêne dee.
Onder z'n patiënten waere d'r ook vee maeglieërs, die mogte dan d'r maege bekloppe, drie
keer op een dag, mee een outen aemer en ik nog patiënten zelf ore zeide dasser vee baet bie
aode.
Ie ei ook wel is gewone mensen ier op 't durp holpe. M'n ome Willem Maos was opgegeve, di
was niks mir an te doen volgens iederéén, mè Moe Piete gaf 't nog nie op en ze gieng ni
Mezger. Ie kwam kieke en ie douwde en rolde overaol en zei: 'Jie zit vol strond, man'.
Eest mog'n een liter kaernemelk opdrienke en toen eit'n den gekneed dat 'n d'r van kermde,
mer op den duur liep 'n ome Willem glad leeg en ie is t'r wi glad bovenop gekomme. Me
mochter ook nog al is een karweitje doe an z'n villa. Op 'n keer mog 'r een nieuwe closetpot
gezet ore. Di bin twêê modellen in, êên mee een trechter, wi aolles drek in 't waeter valt en êên
mee een scheutel. Me aode 't êêste mödel bie ons en Mesger kwam 'n bekieke, toen 'n naebie
klaer waere. Mè dat was nie ni z'n zin. Ie zei: 'Aelt dien mè wi weg, 't moet 'r êên weze mee
een scheutel, ik moe kunne zie wat of 'k schiete'.
Me bin d'r wi mee trug gegae en m' èn een anderen gezet, dat spreekt.
Schout ei ook dikkels aemers vó z'n moete maeke. Die waere twêê soorten, ongeveer zó as
oute aemers, mee een bakje om de stele in te zetten tegen de muur, di mogte ze dan d'r eige
tegen an drukke en êên en weer rolle, en afgerond die gebruukt wiere om te kloppen.
Domburg ei vee an dien dokter te danken, wan ie aelde vee voornaeme mensen nir ier en
zódoende wier 't k vroeg een êêl bekende badplekke. Uut dankbaereid ze op 't Groentje een
stanbeeld vó z'n neergeste.
C. Maas Sr. - Domburg
15
