VAKANSIE-DAGJE
4
De maatschappij die deze landelijke detailverkoop grondig organiseerde, die het jaren heeft
gedaan en er dus een behoorlijk afzetkanaal in zag, was de N.V. American Petroleum
Company. Als klantenbinding gaf men een driemaandelijks krantje uit, ook al genaamd 'De
Automaat', dat graag werd gelezen. Eén van derubriekjes was het toen erg bekende 'Pijpje
Drop'. Dit verhaalde in twee gedichtjes in elk nummer wat er met Pijpje Drop wel gebeurde.
Het besluit was steeds: 'Hoe 't verder 'Pijpje Drop' vergaat, staat in de volgende 'Automaat'.
Dit werd in de jaren dertig een gevleugeld woord.
In elk nummer werden ook korte besprekingen met jubilarissen van de Maatschappij
opgenomen. Met foto in een medaillon en natuurlijk met de maatschappij-pet op het hoofd.
De redactie vatte haar taak tot klantenbinding voor die tijd in moderne zin op. Men organi
seerde fotowedstrijden, nam mooie plaatjes op van foto-amateurs met titel en naam. Ook
opstellen of verhalen werden afgedrukt. Eén van onze leden, de heer F.F.J. Lemoine te
Vlissingen, 81 jaar oud, heeft zo'n nummer van 'De Automaat' bewaard met een verhaal over
een vacantiedagje op Walcheren. Het is opgenomen in het blaadje van 3 december 1932.
Het leek ons toch wel de moeite waard het in dialect geschrevene om de ervaringen en duide
lijke plaatsvermeldingen over te schrijven.
J.L.v.L.
door Krijn de Vos (in diens spelling)
'n Mensch mot toch 's wat zei Merien Diekmans tegen Siene, 'wè zou jie d'r over dienke as
m'n ok zó 's op reize gonge. D'r gae d'r noe zó vee vort in deze daegen'.
jae Merien', zei Siene, 'dao konne me wé 's doeë. Mé wae gae m'n dan nae toe?'
'Jae, kiek 's, 'k zou zó zeggen: Laete m'n 't op de zunigste meniere doeë. Nie te varre uut de
biirte. Nae Walcheren zó 's voo 'n dagje'.
Zó was het dan afgesproke. De bewuste dag was angebroke en Merien stong om vuuf ure a
nae de locht te kieken. Omdat 't, naedat 'n docht, 'n mooien dag zou óore, zei t'n tegen
Siene: 'Komt t'r uut mensch, den dag is k an de locht'.
Het wier toen 'n êel gedoente. De twi kleine guus liepe a over de vloer, je kon ze in bedde nie
mi ouwe van zenuwachtigheid.
Mé jae, 'n mensch ei nog zó vee te doeën voodat 'n d'r van deu is. In groöte'n aest snee Siene
de boterammen, en Merien voerde 't verke en d'oenders.
'Moeder', zei kleine Piertje, 'moeder is 't nog gin tied, moeder?' en Brammetje vroeg ok a:
'Moeder, wanneer gea m'n noe toch?' Mè moeder zeidde: 'Ouwe julder noe 's aolemaele je
gezichten; je zou 'n mensch zenuwziek maeke'.
Eindelienge was aolles gereed. Bram en Piertje mostte in de bennewaegen (kinderwagen van
mandewerk), want die wazze nog te klein om zó 'n ende te loópen. Diekmans sloot de blinden
en de voordeure en dae gieng het stel; nae gezwooïd en toegerope deu aolle menschen uut de
buurte. 'Goeie reize oor. 't Jongen, 't jongen, julder neme t'r nog 's van!'
m'n noe niks vergete?', vroog Siene.
Merien spoog de tebaksap op de straete en zei: 'Zó varre as ik 't wete, dan m'n niks vergete'.
Bepakt en belae kwam het gezelschap op de Kurtjeensche kaoie. Ier moste Siene nog 'n bitje
snoep koöpe voo de guus en in pesant nog 'n bitje mee Tona van 't oekje klesse.
'Gae noe toch mee', zei Merien, mé je weet: de wuven motte aoltied 't leste uut de pot Toen
't gesprek dan eindelienge uut was, mostte ze nog ard loöpe om de veerboot te aelen.
'Och nog an toe', zuchtte Siene, 't is toch wat mee zó'n fekansie. Wi je wé gloöve dè je beter
'n êele dag kan werreke?'
Affijn ze kwamme gaef an 't Wolfersdieksche Veêr, waer de bus nae Middelburg het stel
