5
opnam, terwiel de bennewaegen boven op de bus gezet wier.
'Nou', zei Siene, 'k bin blieë dè 'k zitte. mè menschen lieve, wat ried dat dienk ard. Mè 't
gaet toch lekker öor'. Merien vond dat 't ok nog a lekker gong.
Toen atte ze op Saskerke ('s-Heer Arendskerke) wazze zei Brammetje: 'Moeder', zei t'n, 'k
mot t'r 's effen uut. 'k Mó wè gae doeë'.
'Wel kwaejoenge', raesde Merien. 'Sefeur, even stoppen m'n kleine joengen kan 't toch mè
nie nêerdoeë!' De sefeur was 'n êel billik manschap, ie stopte teminste en Brammetje kon z'n
booschap doeë.
Voo dè ze 't wiste wazze ze in Middelburg. De bennewaegen wier van de bus gezet en 't gezel
schap gieng over de Staotionsbrugge lienks op nae de Oögstraete (Hoogstraat), dae moe
Tanne weunde.
'Wel Gosternokke', riep ze, 'dae mag ok wè in de krante. Daer m'n zówaer neef Diekmans
mee de vrouwe. Komt t'r mè in'.
Het brêeë dikke mensch scharrelde bedrievig om d'r gasten eëne, schonk thee in, en stelde
vraegen en praete onderd uut. 'En wat offe ze noe van plan wazze?'
'Jea', zei Merien, 'm'n gae zó 's nae Vlissinge toe èe, mee den tram en dae kieke m'n 's rond
en dan gae m'n awee naer uus toe as m'n uutgekeke binne'.
Ze zatte nog 'n stuitje en toen ze Merien: 'Ziezó', zei t'n, 'we zalle mè 's verder gae. D'n tram
's opgezoeke'.
't Gezelschap trok deu de Groavenstraete nae de Mart toe. 'Wè gosjes', schrok Siene opeêns,
toen ze op 't oekje bie 't ketoor van 't vrimdeliengenverkeêr wazze, 'dae zit ik biennae onder
'n ooto, en dat mee de bennewaegen. Bel, bel, wat 'n nauw straetje is dat ier! Zó ies zie je bie
ons noe nie'.
'Javrouwke', zei een Middelburgsche peliesie-man: 'Je loopt ook an de linksche kant van de
straat'.
'Noe mó je nie zokke aorige diengen zegge öor. Of dat 'k noe an de rechse of an de lienksche
kant döodgeree öore, dao bluuft noe toch 't eigenste'.
Zonder ongelokken kwamme z'op de Mart, wae ze nog effetjes moste wachte voo den tram
nae Vlissingen. Toen ze d'r goed en wel inzaete, zei Piertje mee 'n zoanikstemmetje: 'Moeder,
'k zö'n dost. Gee m'n 's 'n bitje waeter'.
'Toe Merien', zei Siene, 'gee m'n daer die flesse melk 's even an die je in je zak gestoken eit'.
'Een flesse melk Siene? En 'k glad gin flesse melk bie m'n!'
'Bel jöon nog toe. Wae dienk je toch an. Kunne me dae aolie melk in Vlissinge kóope. O
juffer', zó wendde ze zich tot de nest d'r zittende daome, 't is verschrikkelijk je mee je veint
op stap gaet'.
'Jonge, jonge', zei 't daometje die een Rotterdamsche was, 'ik decht dat jullie een jofel reisje
hedden'.
'Kaartjes meneer', kwam de conducteur. Merien scharrelde in zijn zakken, trok 'n benauwd
gezicht en zei: 'Wel meneer den direkteur, noe ek werempel m'n portemenee verlore, of zoue
d'r soms zakkerollers gewist Ie wier zó rood as 'n aene en z'n viengers beefden van zenuw
achtigheid. 'k En d'n nie mi öor', zei t'n.
'Merien, Merien', zei Siene, 'wao bei je toch 'n miseraobele veint. 'k Wou dao 'k je nooit ge-
zieën ao'. 'Dan ak teminste ier nie gezete', zei Merien kwaed. 'Wel, je zou 't verdije'.
Siene kreeg 't opeens te kwaed. Ze grabbelde nae d'r zakdoek, mè op stel en sprong klaerde 't
gezicht op. 'Kiek, dae ak noe glad nie an gedocht', en mee deze woorden aelde ze de verloren
schat nae boven. Siene ao de portemenee nöodig gehao, en d'r allemaele nie om gedocht om
'm vrom te geve an Merien.
Nae dit ongeval kwamme ze veilig in Vlissinge an. Toen ze voo de febriek 'De Schelde'
stonge, vroog Siene: 'Zou je noe daer op die öoge diengers durve"* Menschen lieve, dao
binne toch diengen!' (Kranen). Mè Merien die 'n bitje kwaed was, zei: 'Oor 's mensch, zei
t'n, Tig noe nie iedere reize zó te raezen. 't Oör m'n nie bevole om op die diengers te klimmen,
en as 'k moest, zou 'k voo gin geld van de waereld dae boven op gae. Weet je 't noe?'
