De oude baas was stomverwonderd.
'Ik ebbe 't nooit kunne g'love', bekende hij, 'n waegen die zonder paeren riedt, die deu gin
mense of gin ezel voortgetrokken oordt dat kón ommers nie! 't Valt buten de natuurlikke
loop van de diengen, ee!'
Hij wees naar het vreemde ding, dat langzaam zich voort bewoog en ratelend zijn weg zocht.
'Mè noe móe 'k 'et g'love', hernam Kees, 'noe ebbe deze oögen het zélf gezie en da's een einde
van aolle tegensprekienge! Oe 't kan, begriepe 'k om 't leven nie, mè daer eit je 't. Naeder ka
je 't nie wete!'
'k Was net as jie', viel Zekkries, de molenaar, hem bij. 'Ik kon 't ok nie g'love, dat zo ies
meugelik was. Mè dit kan 'k julder meedele: laeter za 'k nooit mi zeie: dat kan nie, as ze me
ies nieuws komme melde'.
Lachend voegde hij er aan toe: 'Zeist nie, as ze mee 't praotje ankomme, dat er een vliegende
vent te zien is'.
'les, dat wè nooi gebeure za, daer oef je nie op te rekenen!' zei Leendert, de smid, spottend.
'Kiek is, Grootemoeder!' herhaalde Joeanne opgewonden, toen de rare wagen hen naderde.
Maar Piete, de buurvrouw, riep ontsteld: 'k Gaen gauw in uus oor, bure. Ik eb 't er niks op!
Zukke vreemdige duvelse diengen! Soeg!' Haastig liep zij weg en haar huis in.
Doch de kleine Joean greep Grootmoeder bij een arm en wees naar het nieuwe voertuig, dat
nu bijna vlak bij hen was.
'Noe ka je 't goed zieë, Grootemoeder, toe, kiek noe is, anders is 'n vóbie!' Maar Jane
schudde haar hoofd en keerde zich af.
'Ik kieke eelemael nie', weerde zij af, 'je mag mee zukke else diengen gin gemeenschap ebbe.
Oe varder da je dae vandaen bluuft oe beter. Wien eit er noe, eilieve, ooit van 'n voertuug
g'ore, dat uut z'n eige riedt! En dat zo'n leven maekt. Oort toch es an! 't Raetelt en snuuft as
'n levens wezen! Dï zitte ommes de boze geesten achter!'
Zij schudde heftig het hoofd, als zij hernam: 't Is a mooi genoeg meet die fniesten! In mien
joenge jaeren kende me zukke diengen nie, mè in dezen bózen tied is 't nooit mï mooi
genoeg!'
Toen Joean aanhield, dat zij tenminste de nieuwigheid goed bekijken zou, legde zij de handen
tegen de oren om het leven, dat 'het duvelse dienk' maakte, niet te horen.
'Zwiegt, joenk!' beval zij, 'k bin der elegaere van overstuur! Zukke duveligheden in ons goeie
durp! Dat de vellewachter dae nie naer omziet; 't is schande! Neeë, 'k wil der niks van ore of
zie en gin gemeenschap ebbe meet de werken der duusternisse'.
En Jane vort, 't winkeltje in!
'Noe is 't klaer', verzekerde Jan Alewijnse, die bij een groepje mannen naast de toren stond te
praten.
'Watte? Wat is 't er klaer?' vroeg Arjaen Izakse, de schuteboer, nieuwsgierig.
'Ditte', zei Jan, 'd'uutvindienge van aol zukke nieuwigheden. Neem jie dat noe mè gerust van
mien an. 't Raekt éést klaer, m'n goeie man! Wat wouwe ze noe nog uutvinde? Daer is ommes
niks mir uut te vinden!'
Men kan dit Jan Alewijnse, de eenvoudige Walcherse palingboer, niet euvel duiden. Want als
zelfs geleerde Franse meneeren hetzelfde beweren, huh?
(Uit de nagelaten cahiers 'Oud Walcherens Buitenleven' van Jan Vader (1875-1966). Een en
ander is woordelijk overgenomen uit cahier no. 12).
C.I.v. N.
23
