orde, en dae staet een paerd bie, 'n brunen. En op een van de damstaeken zit
een duumpje, zo 'n êêl klein veugeltje. Da ken je toch wè?
'Wou 'k nie', zei Jan, 'zou 'k geen duumpje kenne. Mè waevö is dat?'
'Noe', zei Jannetje, 'as je dae noe wat van zeit, dienkt vaoder, dat joe ogen
toch wè goed bin. Snap je 't?'
'Jae, natuurlijk', zei Jan, 'n duumpje op 'n damstaeke'.
'En dan nog wat', zei Jannetje. 'An de ziekant van de schouwe angt 'n êêl
oud orlozie. Nog van m'n overgrootvaoder. Ze noemde dat 'n raope, omdat
het zo'n bolletje is. En op de kasse van dat orlozie stae wat gegraveerd en een
klein stêêntje d'r in. Mè in dat stêêntje zit een krasje. En dat moe je dan 's
zeie, da je dat ziet. Dan dienk vaoder zeker dè j'n ogen goed bin. En as ie dat
noe mè weet, dan komt aolles wè goed. Zu je 't noe goed ontouwe, Jan?'
'Jae', zei Jan, "n duumpje op 'n damstaeke en een krasje in 'n stêêntje. Komt
in orde'. 'Jan, en noe is 't genoeg. Gauw naer uus en toet zondag'.
De zondag kwam. De kerke gieng uut en Jan wachtte. Saemen reeë z'op de
fiets nae Plantlust en 't wier nog gerippeteerd onderwege. Jan stapte binnen
en de boer en z'n vrouwe zaete te wachten. Jan zei netjes goeiendag en zei dat
tuus aolles goed was. Z'aode de groetenisse. En ze gienge praote over de
peeën, de juun en de aerepels. En 't natte weer. En Jannetje zat op êête kolen,
da' snap je.
En Jan begon: 'Wat een mooi schilderie, dat schouwstikje. Dat paerd staet 'r
zo mooi op. En dat duumpje dae op die staeke, 't is effetief mooi. Oe krieg
zö'n schilder t'r op'.
'Nou, da's nie gek', docht de boer van Plantlust. 't Is toch wè 'n bitje
overdreve van die ogen. 'Jae', zei t'n, 't is machtig mooi gedae'.
'Angt dae noe een orlozie?', vroeg Jan.
'Jae', zeit de boer, 'dat is nog van m'n grootvaoder. Oudt 't mè 's vast en
bekiekt 't mè is goed. 't Zit in een mooie kasse'.
't Is vrêêd mooi', zei Jan. 'En een mooi stêêntje d'r in. Jammer, dat 'r een
krasje in is'.
'Noe, dat van die slechte ogen, da's ook mè praot. 't Val best mee', docht
Jannetje d'r vaoder.
Moeder was opgestae en gieng om de koffie. En Jannetje natuurlijk blie. Wat
ao ze in d'r stienkert gezete. 't Zwêêt stieng in d'r anden.
Dae kwam moeder binnen, 't Wier noe toch tied voo 'n kommetje, nae aol
dat praoten. Ze zette de koffiepot op 't steentje op d'n oek van de taefel. En
toen!!
'Nee 'oor', zei Jan, 'da gae nie. Da bin me nie gewoon. Geen katten op
taefel'. En mee 'n flaer veegde 'n ie de pot van de taefel.
Oe 't verder gelopen is, dat weet 'k nie, mè je kan 't wè 'n bitje naegae, as
j'even verder dienkt.
R.
24
