DE HANGENDE TUIN'
VAN DE OPENBARE BIBLIOTHEEK
Het zal weinigen bekend zijn, dat er in Middelburg behalve de bekende Spui-
brug waarover de Wete van oktober j.l. zo boeiend bericht, daar dichtbij nog
een tweede brug over de voormalige waterloop bestond.
Vóór de ingrijpende verbouwing van de Openbare Bibliotheek in 1964-65 was
er direct achter dit gebouw een gemetselde overkluizing van het Spui, een soort
brug met een door natuursteen omrand gewelf, dat nog volkomen intact was
en zo stevig dat in de oorlog bewoners van omliggende huizen in het gewelf
schuilden tegen het oorlogsgeweld. Een des te veiliger schuilplaats omdat er op
het brugdek een laag grond was aangebracht.
En in de aarde van deze hooggelegen tuin groeiden bloemplanten, heesters en
kleine boompjes. De 'hangende tuin' van de Openbare Bibliotheek.
Langs de ene rand van de brug liep een hek, aan de andere kant een laag
muurtje. Daaroverheen keek men in de diepte, waar op de bodem van het
voormalige Spui de tuinen van de buren lagen. Maar wie door de openslaande
deuren van de bibliotheek de op gelijke hoogte gelegen tuin in stapte, merkte
aan niets dat hij zich niet op begane grond bevond: de bloemen bloeiden, de
boompjes wuifden in de wind en tussen de struiken klonken de kreten van het
fazantenechtpaar in zijn ren, dat de tuin bewoonde.
Doch ook het gebouw van de bibliotheek zelf bevond zich niet geheel op vaste
bodem. Op de afbeelding is duidelijk te zien, dat de serre-achtige uitbouw
onder het balcon, op de aanzet van de brug staat, die weer rust op een ijzeren
balk. Ook een deel van het huis van de buren is niet meer op vaste wal
gegrond. De aanbouw die tegen de zijmuur van de bibliotheek leunt, wordt
ondersteund door een standvink, een zware paal die op de bodem van de
voormalige waterloop staat. De constructie is nog aanwezig.
Verder naar links - op de afbeelding niet te zien - bevinden zich, thans voor een
deel gerestaureerde, kaaimuurtjes van het Spui.
Geheel rechts ziet men de boogvormige doorgang onder de brug. Toen de foto
in 1964 genomen werd, juist voor de sloopwerkzaamheden aan de bibliotheek
begonnen, had men het bruggewelf volgetast met stenen, zodat de puinauto's
over de brug heen en weer konden rijden. De brug bleek echter sterk genoeg en
hield het gewicht.
Toen hij deze laatste taak had vervuld, werd hij zelf afgebroken! Hoewel van
bibliotheekzijde en ook door Gemeentewerken werd gepleit voor restauratie;
de kosten, ongeveer 20.000,- bleken op dat moment voor de Gemeente te
zwaar.
Men kan zich afvragen waartoe de merkwaardige overkluizing van het
Spuikanaal, die we kortheidshalve de brug noemden, oorspronkelijk diende.
In de Wete van oktober 1982 wordt de funktie van het Spuikanaal aangegeven.
Deels lopend tussen Molstraat en Spuistraat verbond het het Molenwater met
de haven (nu Prins Hendrikdok).
In het Molenwater, dat via de grachten in open verbinding stond met de zee,
3
