VIER EITJES
Jaone van Jaop Jobse weunde in een errebeiers'uusje an den diek. Dae weunde
ze a, vandó ze mee Jaop getrouwd was en vanzelf was ze der, toen a Jaop uut
den tied was, in gebleve.
Ze was aoltied zunig gewist, 't 'uusje was eigendom en mee da je
tegenwoordig, je 65 was, van Drees trok, kwam ze niks te kort.
Neffen d'r 'uusje stoeng der eentje net eender, mer dat was van mensen uut
den 'Aag; die 'adde dat as zeumer'uus en ze kwamme zó noe en dan een
stuitje; of in de vekansies zatte d'r guus der in mee der fermielje.
Jaone vond het aoltied wè gezellig, 't wazze deu den band vriendelijke mensen,
j'ad er een bitje anspraek an en ze 'oorden Jaone graeg praete van vroeger.
As 't 'uusje leeg stoeng, kreeg ze aoltied de sleuter, 'voo as 't er wat opdee'.
Jaone zurgden dus zo'n bitje voo de boel; ze raepten de post op in de gank, ze
zetten 't es te luchten as 't mooi weer was, ze pasten op, dè 't nie inregende en
meer van die diengetjes.
Noe was 't er verlope Paese een nichtje van die mensen in 't 'uusje gewist.
Die werkten op een gróót kantoor en kwam om een bitje uut te rusten; Paulien
'êêtten ze. Jaone kende ze wè, ze kwam dikkels en 't was een gezellige praeter,
die nog wel es om een bakje koffie kwam bie Jaone.
Zodoende da Paulien, toen k ze weggieng en de sleuter brocht, nog een paer
kleinig'eden bie der 'ad, die a ze nie mee kon neme: een kantje kaes, een paer
plakjes 'amme, een tomate en 4 eitjes.
'Of a Jaone der wat mee kon doe?' Jaone bedankten en toen a Paulien meer
der autootje wegree, zwaoiden ze ze achteran.
's Aeves docht Jaone: 'Weet je wat a 'k doe? 'k Bakke ik vanaevend bie den
boter'am zó'n eitje van Paulien en dan mee een plakje 'amme der onder. Da's
lekker, dat doe Paulien ok aoltied'.
Afijn, de koekepanne op, een bitje vet der in en een plakje 'amme. Ze pakten
een ei uut 't schutteltje in de kasse; d'amme was goed werrem en toen most 't ei
der op.
Jaone wou 't kapot slae op de rand van de panne, mer der schelle was zó 'ard
da 't nie gieng. Ze docht: 'Wel, vergeme!' en gaf een flienken dreun,
't Ei bosten wè, mer dat was aolles. Dae verschrok Jaone zó van, dó ze 't uut
der fikken op de leien van de vloer liet valle! Mer toen was 't nóg nie kepot!
Voorzichtig raepten ze 't op. 't Was glad geboste, mer varder niks! Ze keek
nog es goed en krauwden een stikje pelle der of. Afijn 'oor!Laet het noe toch
een 'ard gekookt ei weze! Gin wonder, ik ze 't nie kepot kon slae!
D'amme was impersant verbrand en 't stoenk ieselijk.
Eigenlijk was Jaone een bitje kwaed op Paulien, da die nie gezeid 'ad, da 't
'ard gekookte eiers wazze, die a ze gaf! Mer afijn!!
D'r zat niks anders op, dan noe mer een boter'am mee plakjes 'ard gekookt ei
te eten. 't Viel wè tegen, k je van plan was gewist een gebakke ei. En as mens
allenig 'ei je toch k nie vee
Jaone wist netuurlijk nie, 'oe lange geleje a Paulien die eiers gekookt 'ad, dus
ze docht: 'k Zè ze mer nie te lange bewaere voo de veilig'eid!'
Daerom wou ze den anderen middag mer snieslae ete mee een krupje gebakke
spek, beutersause en dan zó'n 'ard ei van Paulien d'r bie.
Aolles was klaer, d'aerpels op der bord, de sause in een kommetje, de slae an
21
