te melden.
Achter hun rug hebben inmiddels de Westkappelse families uit Duinbeek kans
gezien een goed heenkomen te zoeken naar het bevrijde Domburg. Terug naar
hun eigendommen, of wat er van over was. Een half pakje B.K.-shag is dat wel
waard!
Als overwinnaars keren de parlementairs in een roes over de bospaden terug.
Enkele Players als bewijsmateriaal in de zak. Maar wederom wordt te vroeg
gejuicht. Halverwege de terugweg klinken enkele harde geweerschoten. Ze
laten zich vallen. Een paar rode projectielen ontploffen boven het pad. Van
vriend of vijand?
Zullen ze in het Engels of in het Duits roepen? In het niemandsland is goede
raad duur. Besloten wordt, na het einde van het vuur terug te rennen en verder
af te wachten. Er kan immers altijd een veilig onderdak in De Hamster
gevonden worden. Maar wat te denken van de achtergebleven familie in het
water en het jongetje dat ze bij Duinbeek hadden achtergelaten? Tenslotte valt
het besluit om over een drassig weitje langs de bosrand naar de achtertuin van
Duinbeek te lopen. En dat met het gevaar op een voet- of landmijn, die overal
verborgen konden liggen, te trappen. Diep gebogen kennen ze de gevarenzone
voorbij en weten veilig Duinbeek te bereiken. De achtergeblevenen daar
luisteren naar het avontuur en nemen kennis van de belofte der geallieerden,
de komende nacht geen spervuur te leggen op dit van vijanden gezuiverde
gebied. Op Schoonoord worden de 'helden' met gemengde gevoelens ont
vangen. De duizend angsten om het z.g. vermiste zoontje, het lange wegblijven
van de avonturiers.
Maar nu is dan werkelijk het tijdstip aangebroken om onder het genot van
Players en chocolademelk de lang verbeide bevrijding van Oostkapelle te
vieren.
Rest nog te vermelden dat de volgende dag, 7 november, één der parlementairs
vergeefs getracht heeft de Duitse bezetting te bewegen zich in De Hamster te
melden. De weigering van de Duitse commandant was onverbiddellijk: 'Ik
geef geen gehoor me over te geven aan een ongewapende burger. Als zich
vijandelijke militairen bij mij vervoegen, zal ik mij met mijn manschappen
overgeven'.
En zo eindigde dan het oorlogsgebeuren in het noord-westen van Walcheren.
Slechts de overgave van de samengedrongen Duitse troepen in het duingebied
bij Vrouwenpolder, zoals de heer Van Dijk reeds beschreven heeft in een der
vorige nummers van De Wete, maakte een algeheel einde aan het verzet op de
eilanden r jnd de Westerschelde. Een vrije doortocht naar de haven van Ant
werpen was thans verzekerd.
G. de Ru
23
