Merien in de slaopkaemer z'n pruke op een soortement 'outen kop op den
taefel zette, want Éi je 'n zó mer neerlei, gieng 'n uut z'n medel, 'ao de kapper
gezeid. Mer iedere keer verschrok ze, as d'r öögen open dee, en dien kop den
taefel achter 't bed zag stae, net of a ter een vent over 't voetenende naer der
lag te glumen! Mee Merien z'n 'aer op!
Mer goed, Merien voelde z'n eigen wi jaeren joenger, noe a 't en een bos 'aer
'ao. Allêênig was 'n stik-gauw gerocht, a t'r over gepraot wier! En toen a de
kleine meid van de buren een keer mee d'r poppe bie z'n kwam en zie: 'Kiek is,
buulman (ze kon de r nie zeie) de poppe z'n pluke is t'el af!' bêênden ie zö vort
en liet 't joenkje stae. Dat was glad in de böönen, wan buurman was aoltied zö
vriendelijk en noe wou 'n glad nie kieke nae de poppe, die z'n 'aer glad los zat!
Ze mocht er d'r viengertjes van in der mondje steke, zö weinig begreep ze 't!
Merien 'ao 'êêl z'n leven graog nae de vrouwen gekeke en dat ook goed laete
merke. Koba wist 't wè, wan der was wè is êên van de meiden tussentieds vort
gegae, omdat den baos aoltied zat te viengeren, a 't en ze in de schure of
ieverens tegenkwam. Mer 't was evengoed een katte van een meid geweest, zei
Merien, z'ao 'êêl de bovenkant van z'n 'and open gekrauwd.
Ie stoeng aoltied vee graog te kieken, as in de zeumer de vrouwen op 't land
mochte 'elpe en as 't dan 'êêt was en ze der jak en der bovenkeus uutdeeë, dan
bleef 'n d'r soms een 'êêlen middag bie. De vrouwen praotten dan ook ander
mekaore van 'een vuulak en een schumer'.
Noe geviel 't, da Koba en Merien op een goeien dag twi logees krege: een
dochter van Koba d'r zuster mee een vriendin. Die vriendin was nog nooit op
Walcher geweest, ze kwam uut de stad en was zuster in een zieken'uus, net as
Jannie, 't nichtje. Nom Merien was glad in z'n daegen: twi joenge meissen in
'uus! Ze 'aodde netuurlijk a gauw in de smiezen, 'oe of bie Merien de vlagge
'ieng en ze blieze 't viertje an.
'k Mag ook wel Nom Merien zeggen, hé?'
'Mer netuurlijk, m'n lieve kind, dan zegge ik Nellie, Nom Merien gieng
mee de meissen naer de Mart dunderdags en Nellie vond het 'enig!' Jannie zei
nie als te vee, ze kenden 'n a langer en ze was nie zö Nom Merienig.
Ie gieng mee ze kuiere op 't bolwerk en een middag naer Domburg en as ze dan
wegmochte, dan 'ao Merien 't stik druk om Nellie t'ellepen d'r jas an te doen
en as ze tuus kwaeme om 'n wi uut 't 'elpen doen. 't Liefst 'ao 'n aolmer an
'elpe doen en dan wi uut 'elpe doe! Mer naer Domburg was 't werm en deeë de
meisen glad gin jas an en dat was jammer vö Merien.
Nellie liet 'n mer doe en ze juunden 'n een bitje op. In d'r eigen lachten ze der
om: 'den ouwen zot'.
As ze 's aevends naer bed gienge, gaeve de meisen Nom en Tante een 'and: Wel
te rusten. Jannie zurgden dan aoltied dat er tussen Nom Merien en 'eur een
taefel was, mer bie Nellie wist 'n 't aoltied zö te draoien, dat 'n der even tegen
z'n an trok en dan zei den: 'Krieg ik gin nachtkos?' en dan kreeg 'n van Nellie
een ferme smakkerd.
Koba zag de zaek an en docht: 'Gelokkig bluve ze mer vier daegen, anders zou
'k er is wat van moete zeie tegen z'n'.
Den lesten dag 'ao Merien z'n eigen glad uutgesloofd. Ie 'ao a an Nellie
gevroge, of a t'n der koffertje naer benee moch brienge en of a ze't kaortje vö
den trein in der tasje 'ao' En of a't en een taxietje moch belle om ze naer't
station te briengen.
Ie vond Nellie z'n liefje, dat 'n overaol -je achter zette, en ie noemde ze dan
ook: Nelletje.
