NOM MERIEN
werp van enorme omvang. Tot op heden heeft jammer genoeg nog niemand
het aangedurfd een samenvattende studie over de Keldermansen te schrijven,
gebaseerd op archiefonderzoek in alle plaatsen waar zij actief zijn geweest.
Enkele artikelen, omstreeks 1950 gepubliceerd in Gent en in Mechelen,
vormen een goed uitgangspunt, maar veel blijft nog te onderzoeken.
'k 'Ebbe ik Koba en Merien goed gekend. Ze weunden in een mooi grööt 'uus
an de Siengel in stad.
Jaeren 'aodde ze geboerd op 'Kraoien'of', en, dat woue ze gerust wete, glad
nie slecht. Noe waere ze van 'uus uut gin van beien zonder middels: ze waere
aotlebei guus van rieke boeren en Merien 'ao ook nog is goed ge-orve van een
ouwe tante, die a der wermpjes inzat en nooit gin kinders gekregen 'ao. Noe
kón dat ook nie, wan ze was nooit getrouwd geweest. Z'ao aoltied a vee mee
Merien op g'aod, vandaer De femielje 'ao t'r natuurlijk wat over te zeien,
da Merien 't grööste part gekregen 'ao, mer volgens meneer de Notaris was 't
aol binnen de wet, dus ze mochte der 'ööd der mer bie neerleie.
Koba en Merien waere eigelijk nog glad nie oud, toen a ze van 't 'of gienge.
Z'aodde nooit gin guus gekrege en daerom 'aodde ze een zeune van Merien z'n
broer in 'uus genome. Dan kon die 't bedrief lere, wan Merien was nie allêênig
een rieken boer, mer ook een goeien. Ie 'ao de joengen nie ontzie, ie 'ao 'n 'ard
laete werke, mer van werken is nog nooit gin mens slechter g'ööre, Toen a
Jan, (zö 'êêtten 'n) verkerienge kreeg mee een boeredochter van onder
Gaepienge, was Merien naer de notaris 'estapt en 'ao laete beschrieve, da Jan a
t'n trouwden as bedriefsleider op 't 'of zou komme en dan konne Koba en
Merien gae renteniere.
Toen a 't zö verre was, kochte ze een mooi 'uus an de Siengel in stad. Gin
'uusje, mer een 'üüs, mee aolles der op en der an. Wan je moe nie dienke, da ze
ouwerwes waere, a waere ze mer boeren; glad nie! In 't 'uus was een
badkaemer mee een kuip en een kraene, werrem waeter benee om af te wassen
uut een gijster, een elektrieke belle an de voordeure en Merien kocht voe Koba
een wasmesjien mee een centerspuug, die a de waste uutvroeng. Een ieskaste
was Koba nie zö op: van die ieskouwe melk en stêên'arde beuter uut zö'n
dienk! En der was een grööte kelder, dus z'ao zö'n dienk glad nie van nöö.
Koba was a jaeren uut den dracht, op z'n burgers dus. In 't begin viel dat nie
mee. Koba was een mooie stuse boerinne geweest, en a ze der eigen opgedaen
'ao, bleve de mensen stae om z'achteran te kieken. Een kleure as melk en
bloed, een kraek'eldere musse, mooie strikken an der krullen, grööte kraelen
en een lief zö rechte as een popelierebööm.
D'r keus en schorte droog z'aoltied 'êêl 'oge vastgespeld, net onder der
boezem, za 'k mer zeie en zö leek ze nog langer as z'a was. Mer dat keus brocht
noe net de moeite an, toen a z'op der burgers gieng. Wan toen kocht ze ook
een paer rokken mee bloezen. Jae, ze kocht ook wè jurken 'oor, mer die 'ienge
zö slop rond der lief, daer zat zö weinig slot an. En een rok was ze gewend,
Mer waer ze nie an gewend was, was da je burgerrokken zö laoge mocht
draege, dat noemden ze: in de talje. En dat zat zö aorig, dan 'a je zö'n raor
7
