FIFI
door C.I. van Nieuwenhuyzen
'k Wou noe mer es wat vertelle over een stel mensen mee een 'ondje.
't Was een Yorkshire terrier, dat bin van die kleine 'ondjes mee puntoortjes en
een bitje van dat ruge, lange 'aer en dat 'angt over der öögen en daerom kriege
ze dan wè es een strikje in der 'aer. Weet je noe, wat of ik bedoele?
'k 'Ebbe zelf ook zöies ge'ad, mer die van mien zijn moeder ao een slippertje
'emaekt mee een lang'aerigen teckel, je weet wè, zo'n langwerpig 'ondje op
van die laege pootjes. Je begriep dus wè, dat die van mien gin tentoonstellings-
'ond was, wan der menkeerden nog a wat an! Om de waer'eid te zeien, was 'n
net as een cactus: mooi, omdat 'n zö lillik was.
Der ei ter wè es een an me 'evroge: 'Mevrouw, wat is dat voor een ras, ik ken
het niet!' (z'ao zelf een 'ond nie der, die a ruusten van de stamboom, dat zag je
zonder kieken). Ik ebbe toen 'ezeid, dat er nie vee van dat soort net as mien
'ond bin, en dat was gin liegen! Mer 't was een stiklief bêêsje en 'k ebbe der
nog aoltien vee weet van, dat 'n der nie mir is.
Mee de Paese 'ebbe 'k bie kennissen ok op twi van die kleine 'ondjes 'epast,
mer dat waere échte, mee een stamboom, stikke liefjes, net speelgoed!
En mee Paese was 't zulk machtig slecht weer, en toen was ik er een keer
mee gekuiere en onderwegt krege me een ieselike regenbuë en toen a me tuus-
kwaeme, waore me aolle drieë deurnat! Dan is t'er van zö'n 'ondje niks over,
tjoengen, tjoengen dat bin dan toch kleine bêêsjes! Pootjes zö dinne as een
potlood! 't Was net of a 'k mee twi schutteldoekjes an een touwtje liep: êên an
een rööd en êên an een blauw touwtje! Mer a je ze dan goed ofdoet mee een
'anddoek en ze bin wee dröge, bin 't wee 'ondjes.
Goes, die mensen 'aodde dus ook zo'n 'ondje, een 'êêl kleintje, wan ze bin der
nog in maeten ook. 't Was 't 'ondje van de vrouwe en 't 'eetten Fifi.
Die vent zag nie vee in Fifi. Ie zelf was grööt en zwaer en ie 'ieuw wè vee van
Fifi en ie zou 't bêêsje nooit moeie, mer ie was nie van plan om der mee te
kuieren: 'Jae, 'k gae daer een bitje vö gek lööpe, mee een rotte an een
touwtje!'
Een bitje gelieke aod 'n wè, 't is netuurlijk ook een aorig gezicht: zö'n gröête
vent mot mee 'n 'erder of een bouvier lööpe.
Die mensen weunden op een flat, twi ööge en vanzelf sliep Fifi in zijn mandje
bie 'ulder op de slaepkaemer.
Op een aevend goenge ze nir bedde, de vrouwe nam Fifi mee en ze begon der
eigen a vast uut te klêêjen. Die vent dee nog kieke of a de deuren op slot waere,
't gas en 't licht uut en de tillevisie en aolder'ande diengen, die a je doet, vö a je
in bedde gaet.
Toen a ten in de slaepkamer kwam, lag de vrouwe der a in en Fifi lag ook in
z'n bennetje. Mer Fifi was een bitje wanteweverig: ie goeng iedere keer zitte en
dan draoiden 'n wee en ie gaf alsmer kleine piepjes.
Toen a die vent in z'n pyamapak stoeng en gerêêd was om in de koese te
stappen, kwam Fifi uut z'n mandje en goeng an de vrouwe der kant tegen 't
bedde stae krauwe en alsmer piepe.
'Wat is ter noe toch, m'n liefje? Gaet 't nie goed?'
En tegen der man: 'Ei jie Fifi nog uut'elaete vö een plasje?'
Die vent ao z'n ene bêên in bedde, en ie 'aelden gauw 't aore ook binnenboord
13
